Adiós 2011, bienvenido 2012!

Eindelijk had ik mijn ticket in handen. Mijn ticket richting Tarija, richting 10 dagen FEEST!

Samen met mijn mama, tante, broer en 3 neefjes vertrok ik op 27 december veel te laat richting luchthaven. Daar toegekomen bleek mijn vliegtuig een dik uur vertraging te hebben. Gelukkig maar! Met mijn Spaanse Harry Potter-boekje en mijn Ipod hield ik me wel even bezig.

Aangekomen in Tarija werd ik opgewacht door mijn opa. Een super zalige man met Vans (schoenen), een knal oranje auto en een standbeeld. Hij woont in een mega groot huis vlakbij de luchthaven en leidde me met veel plezier rond. Het duurde niet lang of ik zat op de kamer van mijn nicht en tante helemaal bovenaan het huis. We besloten die avond naar een typisch Tarijaans feest te gaan. Met mijn nicht kon ik het super goed vinden! Mijn persoonlijke kapper, visagiste en alles wat je maar wenst. Met ‘Moves like Jagger’, het liedje van Maroon 5, op de achtergrond, zaten we uren op het bed te praten. Voor het uitgaan, gingen we eerst ook altijd eens naar de keuken. Een bodem leggen van croque monsieurkes! Die avond dan snel een bijpassend pakje gehuurd, beetje (?) make up opgegooid en het haar in de juiste plooi gelegd. Na uren te zoeken naar de juiste schoenen (het zijn en blijven Boliviaanse meisjes!), vertrokken we samen richting Bifur. Daar zaten enkele jongens op ons te wachten. Ik besloot daar nog een pintje te drinken en later met hen naar het feest te gaan. Ojoteada bleek in het begin toch een beetje saai te zijn.. Maar na enkele wijntjes stonden we vrolijk mee te dansen tussen de pro’s!
Het café Bifur en de discotheek Bunker werden onze vaste uitgaansplekjes in Tarija. Na de avond erna naar Bunker te zijn geweest, besloten we het de volgende dag (30 dec) rustig te houden (we zouden de 31e al hard genoeg moeten feesten) en gewoon naar het huis van de jongens te gaan. Samen met een 15-tal vrienden uit La Paz huurde Thomas, een andere AFS-student, HET huis. Buiten 5 stoelen, 3 matrassen en super grote tuin, was er niets! Het huis lag heel toevallig vlak naast het huis van mijn opa. En nu moet ik eerlijk zeggen: die avond was de wildste van allemaal!
Vrijdag 30 december zijn ook Stans en Evi toegekomen. Stans verbleef bij mij en mijn opa (en mijn oma, nicht, neef, vriendin en tante) en Evi zat op hotel met haar Promo. Samen met Stans, Giovanna (nicht), Roberto (neef), Kathi (vriendin van nicht) en mijn oma zijn we die dag naar de Campo gegaan. Een groot familiegebeuren! Eerst zat iedereen samen rond de tafel om gezellig iets te eten en te drinken. Omdat ze er zo fier op waren, hebben we ook maar eens geproefd van hun specialiteit: de darmen! Maar die vielen die bij ons niet echt in de smaak! Na een half uur nam iedereen zijn stoel en verhuisde het feest naar de weide iets verderop. Na wat geklungel met de kleine krukjes, werd er op de grond een grote cirkel gemaakt met touwen. Tussen de 2 stenen was de poort en enkel via die poort mocht je de cirkel in en uit. Maar wanneer er een koe achter je aanloopt, denk je daar niet echt over na en loop je gewoon weg. Eerste keer drinken voor Stans en Jolien! Ja, mijn familie heeft enkele belachelijke regels:
– Mala palabra (vloeken) = DRINKEN!
– Niet via het poortje gaan als je de kring ingaat of verlaat = DRINKEN
– Klungelen bij het vangen of brandmerken van de koe = DRINKEN
– Alle foutjes die ze kunnen vinden (foute kledij,..) = DRINKEN
Je kan je al voorstellen dat het na 3 koeien niet meer zo simpel is om met een lasso een koe te vangen he. Tussendoor ging de tante trouwens ook nog rond met warme melk met Singani (aan te raden bij het ontbijt!) en wijn met sprite. Wat een feest! Al bij al is het ons toch mooi gelukt! Een 10-tal koeien zijn gebrandmerkt en een 5-tal kalfjes hebben oorbellen gekregen. Zo toont de familie aan dat die koeien in hun bezit zijn. Op het einde gieten ze die koeien zelf ook nog wat wijn in de mond. Zo kunnen ze mee genieten van het feest… Nadat we zelf een oorbel hebben mogen steken (moeilijker dan je denkt!), mochten we ook mee de koeien gaan melken (oh, wat zijn we daar goed in!). En ook daar werden we zat gevoerd! Vers ‘geperste’ melk met opnieuw .. Singani! Het was wel super grappig om te zien. Die koeien wisten precies wie zijn beurt het was. Ze werden niet vastgebonden en als de ene gedaan had, wist de andere dat het haar beurt was. De zatte nonkels hebben ons ook geleerd om met een lasso koeien (laat ons zeggen: kalfjes) te vangen. Al waren we dat na 10 minuten wel al beu. Veel te veel lopen en veel te weinig vangst! Na wat nieuwe armspieren gekweekt te hebben, konden we weer aanschuiven om ‘overheerlijk’ te gaan eten. Eikes! En toen ons Stans haar glas liet vallen was het helemaal om zeep. Borrachas! Ja ja.. Als je een glas op de grond gooit, wil dat zeggen dat je zat bent! Wisten wij dat nu.. De rit terug naar huis hebben we allemaal lekker ronkend doorgebracht!

Zaterdag 31 december… De laatste dag van een prachtig jaar. Dat we 2011 mooi afgesloten hebben en 2012 mooi ingezet hebben, mag geweten zijn. Tarija is de stad waar iedereen naartoe trekt met Nieuwjaar. Er zijn twee grote feesten: Pura Cepa en Tarija VIP. Zoals de meeste AFS-studenten, ging ik ook naar Tarija VIP. Na lekker uit te slapen en te bekomen van de vorige nacht, vertrokken mijn nicht en haar vriendin om 14u richting kapper. Hun kleed waren ze de dag ervoor ook al gaan ophalen. Stans en ik bleven lekker rustig, gingen nog iets eten en begonnen ons tegen 19 uur ook stilaan klaar te maken. Om 22u30 kwamen mijn nicht en Kathi terug van de kapper. Hoe gek moet je wel niet zijn om daar heel de dag te gaan zitten. Al moet ik wel zeggen: ze zagen er super mooi uit! Wij vertrokken een uurtje later ook naar het feest en om eerlijk te zijn: ik voelde mij slecht! Het feest ging door in een hotel. Samen met mijn nicht, tante en enkele vrienden hadden we een tafel. Alles was super mooi versierd en achter elke stoel stond een ober klaar om je te bedienen. STIJF GEDOE! Helemaal niet wat ik bij Nieuwjaar gewoon ben! Toen iedereen om 23u55 nog steeds op de stoel zat, verlangde ik plots toch heel hard naar die veel te kleine zaal vol zwetende mensen die vol spanning op de klok zitten kijken. Om middernacht werd er even afgeteld en naar het vuurwerk gekeken. Oh, wat miste ik België. Na een uurtje buiten op de stoep te zitten, besefte ik plots dat ik vergat te genieten! En na enkele cascada’s en seco’s, kon ik weer helemaal tegenaan. De dansvloer (die eerst niet echt aanwezig leek) was niet meer veilig voor het Europese geweld! (AHUM!) We gingen door tot de vroege uurtjes en rond 7 uur vertrokken we te voet naar de Plaza. Daar vond iedereen elkaar terug om samen te ontnuchteren in de stralende zon! Uiteindelijk rond 8u30 een taxi genomen naar huis en een beetje uitgerust aan het zwembad. Zalig!

Eén van die dagen zijn we ook naar San Jacinto geweest. Een meer met vuil water van 50m diep. Het was verboden om erin te zwemmen maar toch eens het proberen waard. We hebben daar nog wat krabbetjes gegeten (met huid en haar) en zijn dan doorgereden naar la Casa Vieja. Het huis ligt super ver van het centrum maar toch rijden jongeren ernaartoe om samen te feesten en de super zoete, slechte wijn te drinken.
Dinsdag 3 januari zijn we rond de middag mijn twee broertjes gaan ophalen aan de luchthaven. Zij blijven een maand bij mijn opa. De max om die twee kleine ventjes zo fier uit het vliegtuig te zien stappen met hun grote rugzak.  In de namiddag hebben Stans en ik dan samen met Thomas en zijn vrienden de wijnroute gedaan. Het duurde niet lang of de gids (leek op Markske uit FC de Kampioenen) werd mooi genegeerd. Hij was ook een beetje … saai! Een kabeltje en een Ipod zorgden voor net iets meer sfeer op het busje. Zalig om te zien hoe Thomas zo’n vriendengroep heeft. Iedereen hangt zo hard samen! Oh, wat mis ik mijn vriendjes uit Belgie! De laatste avond in het huis was opnieuw een feest. Hoe kan het ook anders?

De laatste dag allemaal samen. Woensdag 4 januari vertrok iedereen uit het huis terug richting La Paz en gingen ook Evi en Stans door om verder te reizen richting Potosi en Sucre. In de voormiddag zijn we nog een paar uurtjes gaan genieten aan een super mooi riviertje niet ver van de stad. Al verbranden wij niet zo snel (he Stanske?), toch zagen we goed rood! Daarna zijn we nog snel naar huis gegaan om pannenkoeken te bakken. Veel te veel deeg met als gevolg enkele uren lekker zweten voor het fornuis. Maar de pannenkoeken hebben gesmaakt! Ietsje later dan afscheid genomen van iedereen en goed vroeg in mijn bedje gekropen. Voor de verandering…
De dagen erna nog wat playstation gespeeld met de broertjes, rondgehangen op La Plaza en thee gedronken met de familie. Mijn opa was vroeger piloot. Hij was een belangrijk man op de luchthaven en heeft daarom ook dat standbeeld. Thuis heeft hij zo’n kamertje met al zijn medailles, foto’s en uniforms. Zalig om in die oude albums te bladeren en hem die vele verhalen te horen vertellen.
Mijn allerlaatste dag in Tarija heb ik nog een mooie (privé)rondleiding gekregen doorheen de stad en zijn we natuurlijk ook nog een laatste keer uitgegaan. Eerst hebben we zo’n half uur rondgereden want een plan.. Nee, dat hadden we niet! Omdat het regende was ook bijna alles toe. Uiteindelijk nog een discotheek gevonden en nog gefeest tot in de vroege uurtjes. Ook al zie je er verschrikkelijk uit, je blijft blond en blijft de aandacht trekken. Oh, wat gaat dat afkicken worden in België!  Tarija is een beetje mijn tweede thuis geworden. Ik heb een super familie en vind de stad ook gewoon prachtig! Ja, terugkeren naar Tarija zit er zeker en vast in!

Vlucht vervroegd, vlucht heeft vertraging, … Anders moeten ze het is gaan weten? Mijn vlucht was normaal om 11u30 maar werd vervroegd naar 9u dus ik moest op de luchthaven zijn om 8u. Na daar 2 uur te zitten, bleek de vlucht vertraging te hebben en zou ze pas vertrekken om 11u15. En weet je welk uur we dan eindelijk vertrokken zijn? 12u45! Oh, wat was ik blij om terug thuis te komen.

De vakantie heeft lang genoeg geduurd.. MOPJE!

Donderdag 14 juni 2012 om 18u20 staan we terug met beide voetjes op Belgische bodem. Hoe ik daar naartoe kijk? Met een heel dubbel gevoel! We verlangen allemaal enorm hard naar die knuffel van mama en papa, naar de pint op café met vrienden of naar dat bord vol met wortelpuree en ‘ne goeie steak’ met vleessaus maar geloof me vrij, niemand van ons zal zijn leventje hier met plezier achterlaten. De mensen, de cultuur en de wondermooie natuur hebben een plaatsje in ons hart veroverd.

We zullen beginnen met enkele clichés!
Het eten hier.. Gho, daar raak ik wel aan gewend! Dingen die ik in het begin echt niet binnenkreeg, gaan er nu moeiteloos (?) in! Rijst met kaas, taai vlees, mango, … give it to me, baby! Al zijn er gerechten, zoals majadito, dat mij net iets meer smaken. Sinds begin december had ik ook wat last van de darmpjes (om het mooi te zeggen!) maar in plaats van kilo’s te verliezen, kwamen die er alleen maar bij. En als ik even nadenk, kan ik dat misschien wel op het ‘vloeibare’ eten hier steken. De Vaca Fria, plaatselijke ijsjeszaak, ziet ons graag (en bijna elke dag) komen. Maar er wordt over nagedacht! Ik stap naar de Plaza zodat ik geld uitspaar met de taxi en calorieën verbrand. Daardoor kan ik dus mijn geld dat ik uitgespaard heb voor de taxi, opdoen aan een ijsje en zo blijf ik ook op gewicht! We hebben er al veel over nagedacht om te beginnen sporten maar om één of andere reden (flojaaaaa) komt het er nooit van. Het is hier dan ook bijna elke dag rond de 40° en welke zot gaat daarin nu sporten? Wij alleszins niet. Al mag ik wel met fierheid vermelden dat ik sinds begin deze week begonnen ben met zwemmen. Daar kijk je pas naar uit: een duik in het frisse water! We hebben een abonnement genomen voor twee weken. Simpelweg omdat ik daarna opnieuw ga reizen! Ondertussen zeg ik ook al 3 dagen om terug te beginnen lopen samen met mijn mama. Maar het komt er nooit van… Hoe jammer!  Omdat ze hier ’s avonds ook nooit eten, gaan de studenten onder elkaar vaak iets eten. Al zal dat moeten minderen want de lasagne uit de Irish is opgeslaan van 35bob naar 45bob! Afzetters! Maar liefst 10 bob meer gewoon omdat ze een nieuwe kaart en een nieuw uniform hebben.. Eikels!
Het weer is … goed! Misschien mocht het net iets frisser zijn, mij hoor je niet klagen. Het regent nu al enkele dagen maar daarom is het niet minder warm. Op een regenachtige dag duik je in de kleerkast en ga je in plaats van voor een topje, voor een tshirt. En dan nog zweet je je kapot!
De jongens zijn … lastig! Het verschil met Belgische jongens is enorm. Om één of andere reden verstaan ze het niet wanneer je ‘nee’ zegt. Dat hebben de Belgische meisjes hier wel al ondervonden en daarin zijn we ook een pak sterker geworden. Puur omdat je blond bent en blauwe ogen hebt, krijg je wel enorm veel aandacht! En mij hoor je niet zeggen dat we daar af en toe eens misbruik van maken!
Met de familie gaat alles schitterend! Voorlopig zijn mijn broertjes een maand op vakantie bij mijn opa in Tarija. Een uurtje vliegen van Santa Cruz. Het is hier verdekke rustig in het huis! Geen twee kleine ventjes die om de 2 minuten aan mijn deur staan en vragen om mee playstation te spelen (of gewoon te kijken hoe zij spelen want na 2 spelletjes hadden ze ook wel door dat ik er niet veel van bakte!) of mee op de kicker te spelen. Samen met hen kijk ik ook heel wat Disneyfilms. Goed voor mijn Spaans en goed om hen toch een uurtje rustig te houden! Ik mis hen hier wel! Andres is op 7 december ook 6 jaar geworden. Een zot vermoeiende dag! In de voormiddag gingen ze met Chichi (oma) naar Aqualand, om 16u naar de cinema, om 18u bowlen, om 20u pizza eten en daarna was er nog taart. Gelukkig sliepen ze ’s anderdaags lekker lang uit en was Jolien de hele voormiddag gerust! Andres is trouwens zijn eerste tandje kwijt en mijn papa heeft zijn snor geschoren! Om 2 u ’s nachts omdat ze niet konden slapen… Maar voor de rest gaat ook alles goed met hem. Volgend weekend mag ik eindelijk mee naar ons huisje in San Javier. Ben benieuwd! En met mijn mama klikt het super goed! Het doet deugd om samen met haar eens te babbelen over koetjes en kalfjes terwijl we samen koken (hamburgers opwarmen) op zondag. Als ik thuiskom van een reisje, staat ze daar altijd met een lach op haar gezicht, wachtend op mijn vele verhalen.

Wat ik momenteel heel hard mis aan dat kleine Belgenland, is het wintergevoel! Als ik jullie daar zie zitten met een dikke pull, de brandende stoof en een slecht weertje buiten.. Dan verlang ik plots toch ook naar dat gezellig samenzijn. Als het hier regent, maak ik mij een warme chocomelk, kruip ik onder mijn deken en zet ik een film op. Maar vaak is het beginmuziekje nog niet gedaan of ik lig al op mijn dik deken in mijn dunne tshirt te wachten tot mijn o zo warme chocomelk, koud is. You gotta love Santa Cruz!
Kerst was een voor mij best een moeilijke periode. Door de warmte had ik helemaal niet het gevoel dat het kerstmis was. Ik ging dan cadeautjes shoppen maar had geen besef van wat me te wachten stond. Eerst was ik een beetje diegene die de andere AFS’ers opbeurde en zei dat ze moesten genieten. Kerst in Bolivia maak je ook maar één keer mee! Maar nadat de oma de kleinkinderen had opgepikt met de limo, we lekker gegeten hadden om middernacht en de cadeautjes werden uitgedeeld, begon iedereen veel te veel vragen te stellen! Mis je je familie niet? Hoe vieren jullie dat in België? … En toen kwamen de traantjes! Na een paar dikke knuffels, een telefoontje met het thuisfront en een straffe wiskey, ging het weer wat beter en kon ik weer volop genieten! Mijn zotte oma had ook super veel vuurwerk gekocht. Gewoon in een doosje werd dat dan op straat gezet en hop, daar kwam vuurwerk uit. Ze had ook veel van die kleine dingetjes.. Toch wat gevaarlijk om met al die kleine snotters te doen, vond ik! Ik had voor Kerst ook een heleboel kaartjes opgestuurd. Hopelijk zijn ze goed aangekomen?

Van de momenten op skype kan ik zo verschrikkelijk hard genieten! Dan zie je pas wat voor kleine dingen je aan het missen bent. Mijn kleine nichtje die SOS Sari speelt en wafels bakt, sinterklaasliedjes zit mee te kwelen en samen met de zus zoveel plezier zit te maken, de hele familie die de computer doorgeeft om eens met mij te praten, de andere kant van de familie die ik voor de eerste keer eindelijk ook eens gehoord heb (en beloofd hebben lekker te koken voor mij als ik terug ben?!) … Om zo’n dingen opnieuw te kunnen delen met familie en vrienden, zal ik graag terugkeren naar mijn landje!

Ik ben ook naar de graduacion van Marthe geweest. Zij zat in promo (zoals het hoort te zijn maar nee, ik zat in prepromo!) en studeerde samen met haar klas af. De school was mooi versierd en er lag een lange (enorm lange!) rode loper van achteraan de speelplaats tot helemaal vooraan. Elke student werd om beurt met papa of mama naar voor begeleid. Na 40 minuten zaten we eindelijk in de helft en kregen Eva en ik honger. Hoe kan het ook anders? We zijn dan snel naar Toby iets gaan eten en waren nog net op tijd om de volgende 20 minuten nog wat studenten naar voor te zien gaan. Als iedereen dan eindelijk vooraan stond, was het wachten geblazen op het omhoog gooien van de hoedjes. Want ja ja, zoals in de films droeg iedereen een mooie toga en een bijpassend hoedje! Na hun promolied werden de hoedjes omhoog gegooid en sloten wij de avond af met een lekkere brownie met ijs!

En dan plots .. kreeg ik zin om te reizen. Hop: vliegtuigticket geboekt, toestemming gevraagd (jawel, in die volgorde) en vertrokken voor een reisje richting Tarija, Tupiza en Potosi. Een nieuw reisverslag:

Donderdag 8 december vertrokken Eva en ik samen naar Tarija. We waren net op tijd op de luchthaven en nadat we Miss Bolivia uitgechecked hadden, waren we klaar om te vertrekken! We namen plaats in het vliegtuig en nog geen 2 minuten later stond er een steward bij ons. “Spreken jullie Spaans?” Eva en ik bekijken elkaar.. “Ja natuurlijk!”. Nadat die mens zijn hele uitleg over de nooduitgang gedaan had, mocht hij het achteraf toch eens herhalen in het Engels.  Naast Eva zat een dikkerd die zijn lijn duidelijk niet kende! Wat als we zouden crashen en die dikkerd niet door de deur geraakte? Iedereen had een schuif af maar wij zouden moeten springen.. Waarom hadden we ook geen stevig schoeisel aangedaan en onze parachute thuisgelaten? Haha. Het uurtje vliegen ging zo voorbij …

TARIJA

Aan de luchthaven werden we opgewacht door Bert, Thomas en Joren. Zij waren gaan mountainbiken en zagen er niet uit. Toen WIJ eerst aankwamen bij het huis van Joren, bleek die maar rare honden te hebben! Ik verbleef bij Bert en werd elke morgen wakker met lekker vers geperst fruitsap! Ja, daar kon ik wel aan wennen! Aan de Singani daarentegen..
Samen met de jongens zijn we de volgende dag ook ‘el ruta de vino’ gaan doen. Tarija staat bekend om zijn goede wijn en daar wou ik wel eens het fijne van weten! Samen met Eva had ik een goede bodem (van lekkere puree) gelegd zodat ik daar niet direct holderdebolder op mijn kop zou gaan staan. Wijn is mijn zwaktepunt en dat weten de AFS’ers ook wel al. De route was heel interessant! We zijn de fabriek, de velden en het huis van Kohlberg gaan bezoeken en mochten ook regelmatig eens proeven. Als laatste puntje stond Casa Vieja op de agenda. Een huis ver buiten de stad, waar ze de zoetste en slechtste wijn ooit hebben! Eikes!! Daar hebben we Saice gegeten en nog wat wijn gedronken. De rit terug naar huis was dan ook aangenaam plezant!
Ik heb Eva ook geleerd om ‘ogen pakken’ (Liz, jij kent dat spel wel!) en man, hebben wij ons daarmee geamuseerd! ’s Avonds naar een concert geweest op het plein en nog iets gaan drinken in de Bifur! En om dan te bekomen van de zware avonden, keken we overdag gewoon een filmpje (Kung Fu Panda.. LORE!!) of gingen we wat uitrusten op het plein met Bert zijn longboard. Om te bekomen van de ‘zwaarste’ avonden, reden we naar de riviertjes iets buiten de stad. Sola was super mooi en ideaal om diene chaki te verwerken. Coimata was iets toeristischer maar nog steeds prachtig (ook door die super mooie waterval dat we daar gezien hebben, nietwaar jongens?!). Daar hebben we ons een rustig en mooi plekje gezocht, brood met kaas, hesp en groentjes (!!) gegeten en wat gezwommen en gezond met muziek.
Ik heb een super tijd gehad in Tarija en ondanks het slechte weer, heb ik er enorm van genoten!

TUPIZA 

Op één of andere manier slagen wij er altijd in om op een rijdende bus te stappen! Goed op tijd kwamen we toe aan de terminal om onze bus richting Tupiza te nemen. Na nog wat drinken en eten ingeslaan te hebben/te hebben ingeslaan, waren we klaar voor vertrek. Nog wat staan praten met Bert en Joren tot we plots die bus zagen vertrekken! Snel afscheid genomen en hop, de bus op! We hadden goeie koekjes, goeie plaatsen maar allesbehalve een goeie busmaatschappij! Een rit die normaal 7 uur moest duren, duurde maar liefst 10 uur! Om het half uur bleven we een uur staan en als we doorreden, reden we aan een tempo van 30 km/u! Echt geen lachtertje! Uiteindelijk dan om 5u ’s nachts aangekomen in Tupiza en met veel geluk een proper en goed hostel gevonden. De eerste dag lekker uitgeslapen, lekker ontbeten en een beetje rondgedwaald in het stadje. Omdat mijn o zo lieve Trotter (reisgids) zei dat Sillar echt de moeite was bij zonsondergang, besloten we een taxi te zoeken. Onze mensenkennis wees ons erop dat we beter een paar keer rond zouden vragen en dan pas zouden beslissen. De ene taxichauffeur vroeg 170bob per persoon en deed er 2 uur over, de andere 190 bob pp en deed er 1 uur over, … We hadden de moed al een beetje opgegeven maar besloten nog eentje te proberen en ja ja, de laatste zullen de beste zijn! De ongelooflijk lieve man bracht ons naar de ‘brug’ tussen de twee bergen en gaf ons een uitzicht om nooit te vergeten. De verschillende kleuren van de bergen en de mooie rotsige rotsen, lieten ons toch even wegdromen! De chauffeur is een paar keer gestopt tussendoor en daardoor hebben we ook lama’s van super dichtbij gezien! Bij eentje dacht ik dat Eva achter mij stond maar nee, het was een lama potverdorie! Haha. We hebben die man dan maar 10bob meer gegeven dan dat hij vroeg. Weer eentje gelukkig gemaakt!
Met de kippen op stok want de volgende dag beloofde vermoeiend te worden! Geen idee hoe ik het in mijn hoofd gehaald heb maar plots stond ik op een manege. Klaar voor een rit van 5 uur op een paard. We hadden ons lunchpakket, koekjes en flesjes water mee en kregen een hoed, botten en een paard in de handen geduwd. Aangename kennismaking: Terrible, grootste paard ooit met evenwichtsstoornissen! Gelukkig wist hij wel de weg. Vol goede moed vertrokken en nog geen twee meter verder (we waren nog steeds op de oprit van de manege), gleed hij al uit! Het eerste uur hield ik mij dan ook mooi vast aan het zadel en durfde ik amper bewegen. Toen ik iets meer zelfvertrouwen kreeg en we een enorme kronkelbaan opliepen, zei ik om te lachen: “Eva, ik steek hier wel door!” Tot nog geen meter verder de gids zei: “Derecha!” Ik keek naar die afgrond naast mij en ja, ik zong al snel een toontje lager! Moesten wij daar echt naar beneden zeg! Met mijn toegeknepen billen en zweet onder de oksels (het was echt zo erg!), ben ik toch mooi beneden geraakt. Ik begon mijnen Terrible te vertrouwen en hij werd mij ook goed gewoon! Al jaagde de gids met zijn stomme geluidjes de paarden altijd op, ik heb mooi getoond wie de baas was en na die ene keer galop, heeft den Terrible het niet meer geprobeerd! De rit was adembenemend! We hebben dingen gezien die je niet met de auto of te voet kan gaan bezoeken (anders had ik dat ook wel gedaan denk ik) en hebben er echt van genoten. Al moet ik zeggen dat ik na 5 uur op het paard, het toch een beetje beu werd. Sorry voor het gezaag, Eva! Als twee waggelende pinguins vertrokken we richting terminal om onze bus naar Potosi te nemen.

POTOSI

Na een vlotte rit met de bus werd ik geëlektrocuteerd door de deurbel van het hostel en belande ik in het ziekenhuis. Mopje! Ik met mijn sterke botten kon dat wel aan. Maar ik was wel direct wakker!  Potosi is oud en gezellig maar eens je uit het centrum bent, zie je wel de enorme armoede die aanwezig is. Net zoals in heel Bolivia. In het centrum zit je goed maar daarbuiten … Vaak trek je je ogen wel even open en moet je wel even slikken! Omdat we het beste stokbrood ooit hadden gevonden, gingen we op zoek naar een supermarkt. Bleek er maar 1 supermarkt te zijn in de stad en dan hebben ze daar nog niet eens deftige smeerkaas!
Omdat ze slecht weer voorspelden (op een boliviaans weerbericht moet je absoluut niet voortgaan blijkt nu), besloten we die dag nog naar Tarapaya te gaan. De grootste warmwaterbron van Zuid Amerika. Het meer heeft een diameter van 100m, is perfect rond en het water is zo’n 35°. Langs de kant is het 2m diep (zorgt voor allesbehalve elegante pogingen om eruit te klimmen)   en in het midden is het tot 25m diep. Zalig om daar te gaan zwemmen met onweer op de achtergrond. We wouden naar het midden zwemmen maar de boebels deden ons toch wat schrik krijgen.. Toen we ’s avonds in ons hostel waren, hoorden we dat in dat meer al veel mensen verdronken waren. En dat kan twee redenen hebben: of omdat Bolivianen niet kunnen zwemmen of omdat het daar toch niet zo beestenvrij is als we dachten! Maar wij hebben het overleefd. Champagne!
De volgende dag stond de tour in de Zilvermijnen op ons programma. Een mijnwerker zou ons dan rondleiden gedurende 5 uur. Strak in het pak (helm met lichtje, botten, broek en jas en een zak) gingen we onze zak vullen met cadeau’s voor de mijnwerkers: coca, fruitsap, alcohol van 97 graden en handschoenen. Die zaken kochten we op een marktje waar het vol stond met zo’n winkeltjes. Elke toerist die in de mijnen binnenkwam, moest en zou die cadeau’s meebrengen. Wij deden de tour op een vrijdag en blijkbaar is het elke vrijdag feest! Dan drinken ze a volonte, joepiejoepiejee! Het was zalig om daar even binnen te zijn. Super smalle, kleine gangen en ja ja, stoere Jolien klauterde als eerste naar boven. Claustrofobie heb ik dus zeker niet! De helm heeft ook zeker en vast zijn dienst bewezen. We waren nog geen twee seconden binnen of Eva stootte haar hoofd al. En om in schoonheid af te sluiten is ze dan ook nog eens in een put gevallen! De rondleiding was super leuk om te doen maar laat mij daar geen dag in werken! Geen daglicht, geen eten (coca), geen drinken (hun pipi), … Oh nee, niets voor mij! We hebben de kans gekregen om met de mijnwerkers te werken en om met hen te praten. Als je die verhalen hoort… Sommige werken daar sinds hun 13 jaar! Zotten zijnt!

SUCRE 

Omdat we geen bus hadden van Potosi naar Santa Cruz en er geen luchthaven is in Potosi, moesten we via Sucre om huiswaarts te kunnen keren. We kwamen na amper 3 uur rijden toe in de witte stad maar veel zagen we daar niet van aangezien het donker was! Snel een hostel gezocht, dikke pull aangedaan en we waren klaar voor een nachtwandeling! Sucre is prachtig. Er lopen enorm veel studenten rond en het gaf mij even het gevoel terug in Brussel te zijn. De dag nadien wat rondgewandeld, eten en drinken gekocht en bus op richting Santa Cruz.
Die rit was verschrikkelijk! DOE HET NOOIT! Neem nooit de bus van Sucre naar Santa Cruz want dat is 16 uur puur afzien! We hadden de beste plaatsten ooit. Helemaal vanachter met enorm veel plaats voor onze lange benen (en een stoel die niet deed wat je vroeg). Maar dat veranderde niets aan de hobbelige zandweg waar nooit een einde aan kwam! Daarbij zat er schuin voor ons nog eens een stinkende zwerver die mijn hesp wou stelen en de hele tijd zat te staren. Vuil! Als de bus panne leek te hebben, was ik het gelukkigste meisje ooit! Eindelijk kon ik gaan pipi doen!! We hebben daar dan een uurtje buiten gezeten en wat doen gestrande reizigers? Dammetjes bouwen en een nieuwe rivier creëren! Uiteindelijk kon de bus weer vertrekken en besloten Eva en ik om beurt op de vieze grond te slapen. Maaaar, goed nieuws! We hebben de rit overleefd! Opnieuw champagne dus.
Ik was nog nooit zo blij om onder mijn douche te staan, in mijn eigen bedje te kruipen en te kunnen slapen tot ’s middags 13u!

Ja, ik heb een mooie reis achter de rug!

 

Nog twee kleine details:
– Ondertussen is ook alles in orde met het paspoort! Ik moet nu nog 3x teruggaan voor mijn carnet en hopelijk verloopt dat een beetje vlot!
– Ik heb vanillepudding gemaakt en amaai, wat mis ik mijne papa!

 

Binnen enkele dagen komt er nog een verslag aan over nieuwjaar en de feesten ginder!
PS: ik luister goed naar jullie he? Ik doe wat jullie zeggen dat ik moet doen… G E N I E T E N!

Dikke kus en tot snel!
Jolien

The time of your life (2)

Hier volgt een lekker lang reisverslag van de enorm fijne reis naar Titicaca, Salar d’Uyuni en La Paz!

Dinsdag 1 november:
Super hectische dag! Er moest nog zoveel geregeld worden en veel tijd hadden we niet meer. Vroeg in de morgen richting Lore vertrokken om vandaar naar Luis te gaan. Hij had een slaapzak die ik mocht gebruiken. Sjans want buiten hem, was er geen enkele Boliviaan die er eentje had! De taxichauffeur afgehuurd voor een tijdje en hij voerde ons dan ook direct door naar La Plaza om een nieuw fototoestel en nieuwe GSM te kopen.  (Oude was gestolen op feestje!)  Om 15u thuisgekomen en snel nog mijn valies gemaakt. Lore is dan naar hier gekomen en samen hebben we de taxi (die net een ongeval had gehad want de chauffeur had een mega grote wonde op zijn kop en de voorruit was helemaal kapot!) genomen richting terminal waar we om 16u verwacht werden. Onze voorraad eten ingeslaan (Santa Cruzers hebben nogal snel terug honger!) en vertrokken voor een 18 uur durende rit richting La Paz.

Woensdag 2 november:
Na een vermoeiende maar gezellige rit op toch wel een luxebus, waren we eindelijk in La Paz. Op de bus koelde het wel super neig af! Gelukkig waren er van die vuile maar dikke dekens voorzien. De buschauffeur zijn plaats lag volledig onder de cocabladen, echt grappig om te zien. Toen we in La Paz toekwamen, waren we allemaal nogal zomers gekleed. Natuurlijk trek je dan de aandacht! Geen enkel paar blote benen te zien ginder, buiten die van de Cruceños! Van aan de terminal zijn we met verschillende taxi’s doorgegaan naar het AFSkantoor. Daar zat iedereen samen! Het was raar maar leuk om iedereen terug te zien. Bijna iedereen is afgevallen… Buiten wij! Wij zijn allemaal wel een paar kilo’s aangekomen! Uiteindelijk kwam Evi ook toe. Ik kon haar niet bereiken en had al schrik dat ze niet ging komen opdagen. Ik ging bij haar blijven logeren voor de enkele dagen dat we in La Paz zouden doorbrengen. Oh wat was ik blij toen ik ze terugzag! Zij zit in hetzelfde comitee als ik in België en is zo’n beetje mijn maatje! Het was wel raar om in haar leven terecht te komen. Haar papa is ons komen halen en eerlijk gezegd: het is een beetje ne dikkenek! Zo opscheppen over alles. Nadien zijn we nog allemaal naar de Factory geweest om de lekkerste brownie ooit te eten!

Donderdag 3 november:
Super vroeg vertrokken met de bus vanuit het AFS kantoor richting het Titicaca meer. Na een rit van ongeveer 3 uur stopte we een eerste keer om zo wat foto’s te nemen. Het prachtige uitzicht kon echter niets veranderen aan het humeur van Louke en mij. Toen ze dan nog eens van de trappen van de bus viel, was het helemaal duidelijk: WIJ HATEN LA PAZ! Al was dat meer om alles wat tegenstak een reden te geven.. La Paz was prachtig! Daarna reden we door naar Tiquina. Daar werden we met een bootje overgezet naar de andere kant. Klaar om door te gaan naar Copacabana. In Copacabana werden we op een bootje gezet om door te varen naar Isla del Sol. Zalig om met een dikke pull, een sjaal, wanten en een muts, lekker uit te waaien op het dak van de boot. Het prachtige blauwe water en de bergen die in de verte te zien waren, deden me toch even wegdromen! Na enkele uren varen, stond ons nog een wandeltocht van een klein uurtje te wachten. Op die moment was het best vermoeiend! Een zware rugzak om mee te sleuren en de hoge hoogte (jaja) waarop we zaten, maakte het niet echt makkelijk. Onderweg kwamen we schapen, varkens en ezels tegen. Toen de varkens en schapen (liepen op een hoger pad dan ons) ruzie begonnen maken, viel er bijna een schaap op mij! (SPANNEND, nietwaar?) Eens aangekomen aan het hotel, waar het uitzicht prachtig was, werden de kamers verdeeld. Samen met Evi en Lore sliep ik op de kamer helemaal boven. Door de felle zon had iedereen zich ook goed ingesmeerd. Die avond bleek wel dat iedereen zijn handen was vergeten. Allemaal met rode, verbrande handjes naar het avondmaal. Na het eten was er ook nog een klein kampvuurtje voorzien. Best gezellig! Daar zag je hoe iedereen aan elkaar begon te hangen. Niet moeilijk want we maken hier allemaal hetzelfde mee en voelen allemaal toch min of meer hetzelfde. Die avond hadden we de nodige alcohol ingeslagen om nog een klein feestje te vieren in het hotel. In de kamer van de jongens, was er wel iemand heel enthousiast, nietwaar Bert?! 😉

Vrijdag 4 november:
Na een ontbijt in openlucht met een prachtig uitzicht op het Titicaca meer, vertrok de hele groep richting boot. Sjanske, we moesten niet opnieuw helemaal het eiland rondstappen maar mochten gewoon stappen naar beneden. Na een bezoek aan Isla de la Luna, waar er heel wat onder ons NAAKT of met bikini in het Titicaca meer zijn gesprongen (en even genoten hebben aan de kant van het meer) en waar we een typisch Boliviaans gerecht hebben gegeten (op een matje werden allerlei dingen door elkaar gesmeten en het gerecht viel in de smaak! Tot op het laatste patatje werd alles opgegeten!), vaarden we terug. De boot bracht ons opnieuw naar Copacabana waar we even de tijd kregen om het stadje te bezoeken. Toen ik een foto trok in de kerk (waar dat blijkbaar niet mocht!), werd ik verplicht de foto te verwijderen en riep die vent: FUERA! FUERA! Ik voelde mij precies een hond (voor de tweede keer die reis, he Bert?!) Met de bus vertrokken we vanuit Copacabana terug naar La Paz. Die avond ben ik samen met Evi naar een verjaardag van haar vriendin gegaan. En weet je wat? In La Paz is het verdekke ijskoud ’s avonds! Daarna nog naar iemand zijn huis geweest maar daar viel niet veel te beleven buiten een magere vechtpartij. We waren dan ook vroeg thuis!

Zaterdag 5 november:
Om 9 uur ’s morgens werden we verwacht in het AFS kantoor voor de oriëntatie. Typisch Boliviaans kwamen de meeste pas uren daarna toe. Niet zo grappig voor de mensen die daar op tijd waren (ahum!). Het was een dag … vol herhaling?! De curve die we al 100x in België hadden besproken, … . Nadien hebben we ook nog even ons toneel geoefend. Toen begon de stress te komen want owee, die avond was het al de talentenshow. Typisch Santa Cruz! Misschien hadden we net iets vroeger moeten beginnen oefenen? Op de talentenshow zelf blonken de Paceñas toch enorm uit! Zij hadden enkele typische dansjes voorbereid met de juiste kleren enzo bij. Oh, wij moesten niet onderdoen! Ons toneel was perfect! Ale, bijna perfect! Ale, eigenlijk trok het op niet veel! Maar het was wel enorm leuk om te doen. We hebben daar dan allemaal iets gegeten en ik heb ook nog even bij de familie van Evi gezeten. Echt nog wel lieve ouders! Het verdiep onder ons was er een ’15 jaren feest!’. Dat is hier in Bolivia echt enorm! Die meisjes worden helemaal opgetut en al de zever die er rondhangt, is gewoon niet te geloven. Jongens in het strakke pak, meisjes met jurken zoals in de sprookjes, … . Na de show besloten we samen uit te gaan. Die avond was redelijk … wild?! Alleszins, het was plezant!

Zondag 6 november:
Een rustige voormiddag om even te bekomen van de ‘zware’ avond. Om 12u vertrokken we uiteindelijk met de bus naar Oruro om van daaruit met de trein naar Uyuni te gaan. We hadden 4 plaatsjes vooraan in de bus en de meisjes van La Paz hebben grotendeels geslapen. Ik heb een super goed gesprek gehad waarbij zelf een traan tevoorschijn kwam. Je wordt dit jaar gewoon enorm hard geconfronteerd met jezelf en het is soms wat beangstigend om te zien hoe sterk je hier veranderd. We zijn hier nu allemaal amper 4 maand en ook al kenden we elkaar ervoor niet echt zo goed, toch merk je hoe bepaalde personen enorm sterk veranderd zijn. Na een busrit van 4 uur kwamen we aan in het lelijke Oruro. De stad van de Carnaval! Daar hebben we enkele uren rondgedwaald en zijn we vertrokken met de trein richting Uyuni. We hebben ons daar wat bezig gehouden maar het grootste deel van de tijd hebben we toch al slapend doorgebracht! Om 2 uur ’s nachts kwamen we aan in het ijskoude Uyuni. Snel de taxi in en hop, richting hostel. Daar de kamers verdeeld en om 4 uur lagen we lekker te ronken!

Maandag 7 november:
Om 9 uur werden we verwacht aan het ontbijt. Lekker, zoooo lekker! Een bananenmilkshake, chocomelkske en broodje, bezorgden mij achteraf wel een maaginfectie. Ondanks de krampekes toch te voet vertrokken richting het treinenkerkhof. Super mooie locatie! Buiten de dode honden en de verschillende schedels die je tegenkomt en de super vuile weg onderweg (weg onderweg…), is die plaats echt prachtig. Elske, een perfecte locatie voor fotootjes te nemen! Het is wel veel groter dan ik verwacht had! Op de terugweg werd ik plots enorm ziek! De taxi is ons dan komen halen en heeft ons naar het hotel gebracht voor 30 bob, verdorie! Afzetter! Ik heb die dag nog de hele dag op mijn bed doorgebracht. De anderen hadden een vrije namiddag en sommige zijn musea gaan bezoeken, andere lagen beneden in de zetels muziek te luisteren. Het plan om vroeg te gaan slapen is allesbehalve gelukt. Tegen de avond begon ik me beter te voelen en besloot ik mee te gaan eten. Daarna gingen we naar een klein gezellig café maar omdat er binnen geen plaats meer was, bleven we buiten zitten. En omdat de boksen op de trap stonden, verhuisde het feest al snel naar de trap. Ik moet zeggen dat de meeste de Boliviaanse manier van dansen al goed onder de knie hebben. Abajo! (Met de volgende dag spierpijn als gevolg!)

Dinsdag 8 november:
Heel Salar (totaal niet groot!) afgelopen om dan uiteindelijk om 7u30 in ons hostel terecht te komen. Louke, we zijn goed bezig! Die morgen zijn we vertrokken met Juan en onze partybus. Een superlange rit met de Jeep deed me eventjes het gevoel geven of ik zat in Dakar! Super mooi landschap in the middle of nowhere. Toen Juan ons in het begin van de rit een kabeltje gaf om onze Ipods aan te sluiten, denk ik niet dat hij besefte hoe een zware gevolgen dat zou hebben. Uren aan een stuk werd alle marginale en ook niet zo’n marginale muziek door ons luid mee gekweeld. FEEST! En even hielden we ook ons hart vast! Toen er 2 moto’s achter ons reden, gaf de Juan plots neig veel gaaaazzzz! Politie dacht onze Juan. Constant in zijn achteruitkijkspiegel kijkend en aan het bellen naar zijn collega-chauffeur, reed hij super snel door de zandwegen. We wisten dat er iets niet klopte (met de papieren ofz) dus natuurlijk (wij met ons goed goed hart!) besloten de Juan te helpen door ze int oog te houden. Toen ze echt maar 2 meter van ons verwijderd waren, hield iedereen zijn adem in. Maar wat bleek toen ze ons passeerden? Het waren twee toeristen op de moto! Maar het was toch spannend ze! We reden naar Laguna Colorado. Een meer dat door het schijnen van de zon, verschillende kleuren aanneemt. Maar daarvan hebben wij niet veel gezien aangezien we bij zonsondergang toekwamen. Zou dat nu is niet typisch AFS zijn! Overdag hebben we wel mooie dingen gezien. We zijn een aantal keer gestopt om achter lama’s te lopen onder andere. Ook in het dorpje waar we gestopt waren om op de andere te wachten, zagen we het arme Bolivia. Kindjes die spelen in de fontein, een winkelcentrum waarbij vrouwen achter hun uitgestelde zakken pasta zitten, … . Die avond, na het meer, reden we naar ons hotel. Omdat er te weinig plaats was in het ene hotel, moest onze auto (Lou, Stans, Michelle, Evi, Elien en ik) in een ander hotelletje gaan slapen 5 minuutjes rijden van de rest.

Woensdag 9 november:
’s Morgens om 4u15 opgestaan en een ijskoude douche genomen! Niet zo grappig voor mensen met een ochtendhumeur (sjans da ik da ni heb!!). In het andere hotel zijn we gaan ontbijten en ja, we hadden er ons op voorzien. Een sandwichke extra belegd en mee gefoefeld naar de auto. Inclusief eentje voor onze beste vriend: Juan! Eerste stop op de planning was een plaats met rotsen. Super mooi om te zien! Iets verder lag er een meer met flamingo’s. Extra tip: ga nooit neerzitten om te genieten maar blijf rechtstaan. Ga je toch zitten heb je een grote kans dat je vlak in een flamingokaka gaat zitten! Daarna zijn we ook even gestopt aan onze Simbarots. Het is moeilijk om te beschrijven maar het uitzicht was opnieuw gewoon prachtig! Nadien nog naar een meer geweest waar we de flamingo’s wel van erg dichtbij konden bewonderen. En onze auto was eerst dus dit keer waren ze niet weggejaagd door stommeriken die daarnaartoe lopen om foto’s te trekken. Als laatste punt op de agenda reden we door naar Salar d’Uyuni. Ik moet zeggen: ik heb me verschrikkelijk goed geamuseerd in onze partybus! Salar is groot, niet zo wit dan ik me had voorgesteld en mooi! We hebben ook wat zout meegepikt! Op het eilandje in het midden (waar ik de naam van vergeten ben), stonden super grote cactussen. Wel nog wijs om te zien! Tegen zonsondergang reden we door naar het dorp. Het hotel van zout is trouwens super lelijk! Na een zwaar en moeilijk afscheid van onze Juan (haha), spraken we allemaal samen af in een bar om iets te eten en te drinken. Maar lang heeft het niet geduurd want we moesten al  snel door naar het station. Wist je trouwens dat het super moeilijk is om een WC te vinden in Salar?

Donderdag 10 november:
Den big boss is ne smeerlap! Hij voert iedereen zat en gaat dan de zatlappen een sanctie gaan geven. Op de trein vooral geslapen. Iedereen was enorm moe van de voorbije dagen. Eens in Oruro, afscheid genomen van de Santa Cruzers. Zij gingen terug en ik ging naar La Paz voor het concert van David Guetta, samen met Eva. Op de bus … ook geslapen! En in La Paz, naar burger king gaan frietjes eten en een hostel gaan zoeken. Bezoekje gebracht aan heksenstraatje en ook enkele souvenirtjes gekocht. Daarna een lasagne gaan eten. Lekker!!

Vrijdag 11 november:
Zalig geslapen en lekker ontbeten in een veel te duur hostel! 70 bob per nacht (=7 euro per nacht) is misschien niet zo heel veel maar als je weet dat er andere zijn voor 35 bob (3.5 euro) dan is dat toch beter he! En ik moet zeggen dat de Belgjes ferm op hun geld beginnen zitten. Om 9 uur zijn we de jongens gaan uitwuiven. Bert, Rik, Joren en Thomas zijn de Huayna Potosi gaan beklimmen. Ergens waren we wel ongerust. Daarna zijn we verhuisd naar een hostel. De luxe van het eerste kon onze portemonnee minder goed aan dan de simpelheid van het tweede. Onze kleren laten wassen en onze inkopen gedaan! Ben ook voor de eerste keer gaan shoppen! Eindelijk eens iets nieuw om aan te doen. In de late namiddag kregen we zin in een pannenkoek dus gingen we de stad in en kochten we een donut voor tijdens de zoektocht naar een pannenkoek. ’s Avonds “perros calientes” gemaakt (hot dogs!) en vroeg gaan slapen.

Zaterdag 12 november:
Het ontbijt in het goedkoper hostel is allesbehalve lekker! Sjans dat het gratis was! Zure fruitsap, steenhard brood, … . We zijn ook voor de eerste keer naar de kapper geweest. We zaten daar alle drie toch wat nerveus. Echt grappig! Michelle wou meedansen in de carnaval in Oruro maar het mag uiteindelijk niet van AFS. We zijn dan naar zo’n repetitie gaan kijken en das echt nog mooi om te zien! Nadien ook naar de cinema een filmpje gaan kijken en jaja: die kan ons krijgen, he Eva? Haha!

Zondag 13 november:
WIJN IS KOPPIJN?! Ik had er toch niet zoveel last van! We zijn met de AFSers gaan eten in een Mexicaans restaurantje waarvan de uitbater Belg bleek te zijn. Hij trakteerde ons op tequila en na de vele wijn (om de brandende tong, van het pikante eten, te blussen) en een bezoekje aan Beirut, uiteindelijk toch goed in ons hostel beland. Overdag kregen we te horen dat de jongens de top bereikt hadden. We waren best wel fier! Op het einde van ons jaar, doen wij hetzelfde. Ondertussen hebben we ook al gemerkt dat La Paz enorm verschilt van Santa Cruz.

Maandag 14 november:
Super lekkere spaghetti als ontbijt.  Het centrum in La Paz zat potdicht! Geen enkele taxi kon nog door. Dat was dus lekker zweten en puffen! Toen we een koers zagen passeren dachten Eva en ik: “Welke zot gaat er in godsnaam een koers rijden in La Paz!” De hoogte is niet te doen! Van gewoon een bergje op te lopen, zijt ge stikkapot! Wij hadden dan ook wijselijk besloten om voor een bergaf te voet te gaan (en geld uit te sparen) en voor de bergopkes, een taxi te nemen! We hebben in het centrum ook even meegestapt in een optocht. Toen ze met stokken begonnen slaan, waren we wel snel weg! “Oh kijk, een optocht! We stappen mee! Oh kijk, stokken! Maakt da ge weg zijt!!” Als we dan eindelijk een taxi hadden gevonden, besloten we naar een uitzichtpunt te gaan. Prachtig om La Paz van bovenaf te zien! Na een uurtje of 2 genieten, kochten we ons daar een ijsje bij een super arrogante madam! We hebben dan het papier van onze frisco mooi terug tussen haar diepvries gestoken. Stomme!  ’s Avonds terug afgesproken in Beirut en in de buurt ook snel iets gegeten.

Dinsdag 15 november:
Doordat heel de stad toe zat door die stomme president, hebben we heel de weg naar de terminal mogen stappen! (Met de nodige pauzes!) Daar hebben we ons ticketje gekocht om woensdag terug te keren naar Santa Cruz. Toen we op de minibus zaten terug naar ons hotel, zijn we na 2 seconden terug uitgestapt. Stappen was misschien een heel pak vermoeiender, het ging veel sneller! Tegen de avond hadden we afgesproken bij Cristian om ons ‘op te warmen’ voor het concert van David Guetta dat vlak bij zijn thuis was. Samen te voet naar het concert vertrokken en aangeschoven in de lange rij (waar we plots helemaal vooraan stonden??!). Na amper 5 minuten was ik iedereen al kwijt! Gelukkig zag ik lange, enthousiaste Bert lopen. Het concert was echt zot! We hebben ons enorm goed geamuseerd en hebben er neig van genoten! Na een leuke rit in de auto van de broer van Evi, was ik toch blij dat ik eindelijk in mijn bed lag!

Woensdag 16 november:
Laatste dag in La Paz! Ik was vroeg wakker en besloot de andere dan ook maar wakker te smsen. Rond de middag hadden we afgesproken in de Factory voor ons ‘laatste middagmaal’. Daarna zijn we nog naar een super slechte film gaan zien in de cinema maar voor €1 kan je nu toch ook niet sukkelen he?! Eva, ik en Rik moesten daarna direct door naar de terminal. De meisjes gingen ons komen uitwuiven maar hadden gebeld dat ze vast zaten in het verkeer (verkeer in la paz = RAMP!). Ik had het best wel moeilijk. Juist op tijd kwamen ze daar dan nog toegestormd en na een dikke knuffel en enkele tranen, zaten we op de bus richting Santa Cruz.

Ik heb een enorme mooie reis achter de rug. Heb ervan genoten en had spijt dat de tijd zo snel voorbij gegaan is. Maar de vakantie duurt nog lang…

Tot binnenkort,

Jolien

The time of your life (1)

& dat is niet overdreven! Ik amuseer me hier verschrikkelijk. Het is hier ook enorm druk en dat is een beetje de reden waarom het weer een hele tijd geleden is dat ik geschreven heb. Maar ik heb dan ook wel veel te vertellen!

Ondertussen is mijn zus vertrokken en is het hier in de familie heel anders! Ze is voor een jaartje naar Italië en is vertrokken zonder ‘dag’ te zeggen dus ik heb niet echt afscheid genomen van haar. Ik vond dat niet zo erg want het klikte sowieso niet echt. Haar voorlaatste avond hier, liep ik in een losse Tshirt en mijn onderbroek rond. Je kent het wel, bril ipv lenzen en haar op zo’n hoge dot. De bel gaat en ik doe open met het gedacht dat mijn broertjes thuiskomen (want ik was alleen thuis!). Staat daar plots 10 man van mijn klas voor mijn deur. Klaar voor het afscheidsfeestje van mijn zus. En toen is min of meer de bom gebarsten. Ik ben beginnen weggaan zonder iets te zeggen. In het midden van de week om 2 uur ’s nachts thuiskomen, niet naar huis komen voor het middageten (waar ik elke middag op verwacht word, tenzij ik iets laat weten!), … En dan is mama uitgevlogen. Met tranen in de ogen hebben we zitten roepen en tieren naar elkaar en ik moet eerlijk zeggen: sinds die dag gaat het veel beter! Al had ik niet veel verstaan van het gesprek, ik doe mijn best om mij nog meer aan te passen! Mijn grootste probleem was dat er niet gepraat werd binnen de familie. Iedereen kwam en ging en er werd nooit iets gezegd. Elke middag eten we samen maar ipv te vragen hoe iedereen zijn dag is geweest, keken we naar ons bord en maakten we dat we in de kamer waren. En daar gaf mijn mama mij gelijk in. Dat gaat sindsdien ook veel beter! Enkele dagen daarna kwam ze zelf op mijn bed zitten om te praten. In het begin een beetje genant maar geloof me, nu voel ik dat ik thuiskom! Ik voel me geen vreemde meer in mijn eigen huis. Het weekend daarna zijn we naar Aqualand geweest en ik heb mijn mama nog nooit zo gelukkig gezien. Mijn kleinste broer verloor altijd zijn broek en man, hebben wij gelachen! Mijn broertjes zijn wel nog steeds zotvermoeiend! “Kom Jolien, we gaan op de playstation spelen!”, “Jolien, kijk!”, Jolien dit, Jolien dat, … !! Maar het zijn zo’n schatjes! Vaak komen ze bij mij op bed zitten om samen tv te kijken (Spaanse Simpsons) of komen ze mij een dikke knuffel geven. Mijn papa zie ik hier niet zo heel veel. Hij gaat in de weekends altijd naar ons buitenhuis. Daar mag ik nog niet mee naartoe! Hopelijk komt dat er snel want ik zie dat wel zitten om naar ons ‘buitenhuis’ te gaan! Nu klink ik pas als ne rijken tist!

Ik ben hier echt super gelukkig! Buiten de vele muggenbeten (en andere beestenbeten; check de foto’s voor mijn reuze beten op mijn armen en benen!) en de super irritante jongens (ge geeft dan eens u nummer, dan stalken ze u voor zot!), gaat het me hier goed af! Het is zalig om mailtjes en briefjes van het thuisfront te ontvangen! Hoe vaak ik die briefjes herlees, niet normaal! Al die liefdesverhalen, avonturen, … doen me toch net ietsje dichterbij huis voelen. Als ik het eens moeilijk heb en ik lees dingen zoals: “En komt er eens een moeilijk moment, denk dan aan al die watjes hier die jaloers op je zijn!”, voel ik me plots weer beter. Want jaloers mogen jullie echt wel zijn! Het is hier prachtig! Alle kaartjes, foto’s, … krijgen een plaatsje naast mijn bed. Zo zijn jullie ergens toch nog dichtbij mij! Het weekend van Rock Ternat heb ik ook enorm veel smsjes gekregen en echt zot, ik voelde mij super gelukkig. Ergens had ik spijt dat ik er niet bij was maar geloof mij, volgend jaar wordt een groot feest! Met Gunter aan de afwas … STRESS! Ik ga niet zeggen dat ik het nooit moeilijk heb want er is vaak zo eens een half uurtje (of soms ook een hele dag of week of maand of … ;p) dat ik aan jullie denk. En dan begin ik de kleine dingen te missen. Een marktje doen met Pisjeloe (en de pintjes/watertjes, rondleiding door pajottelandse velden, … achteraf), mijn autootje om mee rond te crossen en overal onverwachts binnen te vallen, Lore om 9u ’s morgens uit haar bed halen om te gaan shoppen, … Ik mis België wel! Maar de tijd vliegt zo snel! Wat ik hier beleef, daarvoor krijg ik maar 1x de kans. Ik mag die kans niet laten vallen en moet genieten van mijn leventje hier. Elke moment dat ik zit te blèten is een weggesmeten moment! 😉

School is ondertussen ook al afgelopen. Ergens wel spijtig want dat waren allemaal super lieve mensen (buiten die twee stinkebekken)! Het leeftijdsverschil was groot en ik denk ook dat het daarom niet echt goeie vrienden zijn geworden. Ik praat wel veel met hen en zie hen nog op feestjes maar echt afspreken, doen we niet. Jammer maar helaas! Ze waren dan ook 2 jaar, 3 jaar jonger en das wel veel! Ik ben al volwassen he, kinderen van 2 jaar jonger daarentegen… Haha! En nog een pittig detail (of hoe zeggen ze dat?): ik was de beste in LO op school! Dat toont aan hoe sportief die mensen hier zijn he! De laatste dag zijn er ook wel wat traantjes gevloeid. In Godsdienst zat iedereen in één groot vierkant om samen liedjes te zingen, te bidden en God te bedanken voor vanalles en nog wat. Op het einde van de les, gaf iedereen iedereen een knuffel. Super gevoel! En ja, toen zijn er traantjes aan te pas gekomen! Ik ga hen missen, mijn klasgenootjes! Het laatste weekend heb ik ook mijn Halloween-/afscheidsfeestje gegeven. Heel veel volk en ik moet zeggen, ik heb me geamuseerd! Dat mijn GSM, kodak, portefeuille en Ipod gepikt zijn, das een detail! Mama zei eerst dat er geen alcohol mocht zijn. Ik heb haar dan kunnen overtuigen en toen zei ze: oke, een beetje dan! Maar toen ik uit die taxi stapte met al mijn dozen en zakken, bleek het toch wat meer dan ‘een beetje’ te zijn. De taxichauffeur, de guard en ik hebben dan wijselijk al onze alcohol verstopt en de mama heeft het nooit geweten! (Denk ik!) Vorig blogbericht had ik geschreven dat mijn school 10 dagen gesloten was door die griep he? Wel, 2 dagen later bleek dat mijn broertje die griep had. Gelukkig is mijne papa dokter en was hij er direct bij. Mauro zat wel altijd opgesloten in toilet toen het tijd was voor zijn prikje en we moesten wel altijd met 3 man staan zagen aan de deur, hij was vlug genezen! En Andres, mijn andere broer, die verstopt hem ook regelmatig. Probeer die maar eens te vinden als hij kwaad is. Of hij kruipt op de bovenste plank van de kast in de gang, of hij kruipt onder in de kast van de badkamer. En als hij daar niet is, wacht dan een paar uur tot hij tevoorschijn komt. Ik ga soms ook mijn broertjes oppikken aan school. Dat vond Mauro minder leuk. En na een paar dagen wist ik ook waarom. Iedereen vroeg hem wie die gringa was die hem ging ophalen. Niet leuk voor hem maar ik wist ook niet goed wat doen. We hebben dan maar samen beslist dat ik super vroeg ging gaan en dat hij ging wachten aan de deur zodat we super snel konden weglopen! En dan het ineens in orde.
Vrouwen zijn hier ook super snel zwanger! Op hun 20 hebben ze meestal al een kind. Wat wil zeggen dat ik vanaf juni … OH NEE! Kinderen hier luisteren ook absoluut niet. Ze doen hun goesting en als ze twee keer tegenspreken, geven de ouders het op. Ik heb het daar wel enorm moeilijk mee! Ondertussen weten mijn broertjes wel al dat ze moeten luisteren en dat ik niet zo’n simpele ben. Overtlaatst had mijn ene broer mijn andere broer ondergepist. Na een half uur was de badkamer helemaal opgekuist. En dat hadden niet ik of mijn meid gedaan, maar wel mijn kleine broertjes! Oh wat was ik fier op mijzelf!! 😀 Ik ben er best streng mee maar ik kan ook wel de plezante zus zijn ze! Een dagje waarop we eerst samen gaan lopen waren, dan samen gedoucht hadden en daarna samen naar het cinecenter waren geweest, was zalig!

Het is hier niet altijd roze geur en maneschijn. Een tijdje geleden is Lore haar familie bedreigd met een pistool. Enkele dagen daarna horen we dat de buurjongen is doodgeschoten. Twee mannen op de moto en hop, kogel door de kop. Niemand weet goed waarom en niemand leek er ook iets om te geven. Politie doet hier niets en voor zover ik weet, heeft ook niemand een traan gelaten. Het wordt ons vaak gezegd: Let op, Santa Cruz is gevaarlijk. Maar je loopt over straat en denkt er niet bij na.. Tot zoiets gebeurd.

Iets erna waren het hier ook verkiezingen. We gingen uit om een verjaardag te vieren en ik moest om 12u thuis zijn. Toen ik begon te zagen of ik niet iets later mocht terugkeren, bleek dat het verboden was om na 12u nog op straat te lopen, laat staan alcohol te drinken. Het leek Rik en mij wel een avontuur om zatjes op straat te gaan lopen om 12u01, opgepakt te worden en een nachtje door te brengen in de gevangenis. Mama en papa, prijs u gelukkig dat hier ook nog verstandige Belgen rondlopen die ons tegenhouden! De volgende dag was er ook geen enkele auto op de baan. Zo rustig dat het was in Santa Cruz. Niet normaal! Een dagje zonder verkeer.. Zalig!

We hebben de afgelopen tijd ook heel wat gefeest. We moeten genieten, nietwaar? Als we met de Belgen gaan feesten, ga ik meestal eerst naar Lore thuis. Vorige keer hadden we ons een pintje gekocht en waren we nog even gaan ‘chillen’ in het parkje. Zonder zeveren, na 3 mannen die passeren en 3 mannen die minstens 7x omkijken, voelt ge u wel efkes goed! Toen we daarna Anne Vera1 gingen ophalen, te voet (want de Belgen beginnen op hun geld te zitten dus sparen we taxi’s uit!), werden we wel door elke vent nagefloten. Soms is dat leuk maar hoe mannen u hier aanstaren en hoe ze hun allesbehalve generen en u gewoon zitten nakijken terwijl het kwijl uit hun mond loopt, niet te doen. Zelf als je recht uit u bed, ongewassen van de vorige nacht uit te gaan naar de supermarkt gaat… Smaak hebben ze toch ook niet ze dan!

Over het gewicht ga ik niet uitbreiden. Wat er hier bijkomt, is puur van het genieten! In België zal dat er wel weer afgaan. Hopelijk… Enkele dagen geleden zat ik met Eva aan tafel en elke middag drinken we hier ‘jugos’. Van die fruitsapjes. Zelfgeperst en dus gezond, dachten wij. Maar niets is minder waar! Bereidingswijze: 2 gekleurde blokken uit den diepvries, water, een hele tas suiker erbij en mixen maar. De volle 3 maand dachten wij allemaal: toeme, ik ben nog nooit zo gezond geweest! Geen cola maar fruitsapkes. Ja GERARD! Geen wonder dat al die kilo’s erbij komen. Das puur suiker wat wij elke middag drinken! Maar geen paniek, tis niet dat we die jugos aan ons voorbij laten gaan. Een sapke met melk en banaan aub.. Het lekkerste wat je kan hebben! En om even DE quote van de afgelopen maand boven te halen: “Ik ga mijn pannenkoek echt niet laten staan om een tekeningske te gaan maken ze!” (Eva die aan het wachten was in het restaurant op haar pannenkoek terwijl ze eigenlijk in de tekenschool moest zijn!)

– Mijn mama is NOG wispelturiger als ik! Dat moet je kunnen he..
– Elke dag op de WII spelen doet echt NIETS aan je gewicht.. Integendeel! Een maand later zegt hij dat ik  6 kilo bij ben in plaats van kwijt!
– Als mama zegt: elke dag lopen, neem je dat ook best Boliviaans op. In het Nederlands klinkt het dan: ‘Maandelijks lopen!’
– Een examen Spaans leg je af: zonder leerkracht (moest dochter gaan ophalen!) en met veel overleg!
–  Pipi doen ze hier op straat tussen twee bomen, tegen het huis van de buren!
– Het groene licht is om te stoppen en te wachten op de auto’s die door het rood rijden
– Om iets af te zetten of iemand op te pikken: 4 pinkers op en stop maar waar je wil!

 

Het volgende blogbericht komt er deze week nog aan! Een heel verslagje over de reis met AFS en de afgelopen dagen hier!

Tot snel,

Jol

What happens in Bolivia, stays in Bolivia!

Ik weet dat ik beloofd had om iets vaker te schrijven maar ik moet toegeven dat ik niet echt vaak thuis ben. En vaak ontbreekt ook de goesting om weer zo’n heleboel te gaan schrijven! Maar hier ben ik weer…

We zitten hier ondertussen al bijna 3 maand en nee, ik wil nog altijd niet naar huis! Al moet ik wel toegeven dat het gemis de laatste tijd een beetje begint toe te steken. Het zijn kleine dingen die me herinneren aan dat mooie België waardoor ik toch al een heel klein beetje uitkijk naar mijn terugkomst in juni!

School is hier sinds vorige week gesloten. Er gaat een griep rond waardoor je alle contact met zoveel mogelijk mensen moet vermijden. Onze vakantie is dus al half begonnen. Nu 10 dagen vrijaf en de laatste week van school mogen wij ook ‘skippen’! We gaan dan op vakantie met AFS. Eerst 3 dagen naar het Titicacameer, daarna 3 dagen ronddwalen in La Paz en om de eerste vakantie af te sluiten gaan we nog 3 dagen naar de zoutvlakte. Mama en papa, gelieve dringend te beginnen met sponsoren! Ik ben met vriendinnen ook een reis beginnen plannen doorheen Bolivia en we gaan NIETS overslaan! Nu ik hier ben, moet ik er toch van genieten he?! Maar op school gaat alles goed. Ik ga de mensen wel missen want het zijn echt stuk voor stuk schatjes! Maar het mag wel eens gedaan gaan zijn! Het leeftijdsverschil is groot en voelbaar! In de lessen hou ik mij meestal met iets anders bezig. Brieven schrijven, Spaans leren of slapen zijn mijn favoriete bezigheden! =) Als ik je vertel dat we in de les godsdienst de Bijbel voorlezen en daar nog eens aan toevoeg dat 1 les ongeveer 1u30 duurt, dan snap je wel waarom slapen tot mijn bezigheden behoort zeker? Ik zit dan ook op één van de meest gelovige scholen van heel Santa Cruz! Als ik daar niet als engeltje ga uitkomen…  Enkele dagen geleden hebben we ook de ‘klasfoto’ genomen! Is dat toch juist op een dag dat ik mij niet gedoucht had zeker! Wat gaan we daar fris opstaan! We hebben donderdag ook moeten dansen op school. In een blauw kleedje (maat: xl) met prachtige schoentjes en een mooie, witte bloem in het haar. Ik moet zeggen dat het eigenlijk allemaal nog wel meeviel. Voordelen: we hebben zoveel lessen mogen overslaan omdat we moesten oefenen EN de dag erna kregen we vakantie omdat het de feestdag is van Santa Cruz. Ik wil gerust nog een danske placeren als ik daarvoor een dagske vakantie krijg hoor! Den bleekscheet had wel een beetje bekijks. Mijn kleed kwam veel te kort en ik stak echt nogal af tegenover die mooie bruine modellen! Het traditioneel dansen is trouwens één van mijn specialiteiten maar het dansen op normale muziek zoals op feestjes, OLALALA! Niets voor mij! Dat gat vliegt overal naartoe. Ik ben geen stijve plank maar als je mij ziet dansen naast hen.. Haha!

Ondertussen heb ik ook afscheid genomen van Marlies en Sara! Zij waren hier maar voor 2 maand op stage. Zaterdag zijn ze vertrokken om nog een maandje rond te reizen door Bolivia en Peru. Maar de laatste dagen waren wel enorm leuk! Zo zijn we naar Aqualand (een groot waterpretpark) geweest, hebben we Lomas de Arena (zandbergen in the middle of nowhere) bezocht en hebben we afscheid genomen op het terras en in de Ganesha. Aqualand was super leuk! Echt puur genieten! Al moest je wel ‘da broektjn vastouden’, nietwaar Emma? De bergen van Lomas de Arena hebben we gedoopt door onze blaas te legen bovenop de bergen en de Ganesha hebben we samen een keertje onveilig gemaakt. Als echte toeristen gewapend met ballonnen in het haar, vierden we de verjaardag (?) van Emma. Samen zijn we ook naar de Feria ‘ExpoCruz’ geweest. Enorm druk maar niet echt de moeite. Het is gewoon een soort beurs waar bedrijven iets voorstellen terwijl er een hoop opgetutte modelpoppekes bij paraderen. Waar ik nog het meeste van genoten heb, zijn gewoon die kleine en gezellige dinertjes bij elkaar thuis. Samen op het terras de restjes (beschuit met philadelphia of tonijn) opeten of gezellig koken en super veel lasagne prepareren. Oh, wat heb ik ervan genoten! En dan zaterdag om 5u ’s morgens die taxi in richting luchthaven. Na een klein ontbijt en een kort kaartspel (waarin ik de beste ben dankzij mijn hoge kaarten!) was het tijd om, met tranen in de ogen, afscheid te nemen. Dank je lieve Marlies en Sara, voor alles wat jullie me gegeven hebben! Ik heb enorm veel aan jullie te danken en zal jullie missen maar weet dat we elkaar binnen 8 maand in ieder geval terugzien! En Jones, dank je voor je papiertje onder mijn kussen! Je had geluk dat ik voor één keer zelf mijn bed opmaakte!

Het eten is hier plots veel beter! Alles begon zo’n 8 dagen geleden toen ik aan tafel kwam… =p Plots werd er een kom op tafel gezet met brocolli in witte saus! Super lekker! De dag erna ineens macaroni met hesp en kaassaus! Ook om dat buikje van rond te eten. En zo ging het verder: spaghetti, kip, … . En het resultaat was ook wel te zien. Toen ik mijn short wou aandoen, kreeg ik de knop niet meer toe! Samen met Lore hebben we dan een half uur voor de weegschaal gestaan, elkaar aangekeken met de twijfel in de ogen en uiteindelijk de grote stap gezet. We zijn hier 3 maand en er is een mooie 3 kilogram spieren bij. Niet slecht he? Nog 8 maand te gaan dus nog 8 kilo bij te krijgen. We zijn er als ‘beloning’ een ijsje op gaan eten. Ondertussen heb ik wel besloten NOG wat meer aan sport te gaan doen. Samen met Laura ga ik kickboksen en ik ga hier ook ver elke dag rondjes zwemmen in mijn zwembad. Gratis en goed voor de conditie! In oktober en november ga ik ook enorm op mijn centen letten! Te voet ipv met de taxi, thuis eten ipv op restaurant te gaan, … . Als ik mijn rondreis wil betalen, zal ik toch een beetje mogen sparen!

Salamanders zitten hier OVERAL! Overtlaatst sprong er ene van mijn rug en liep die de kamer binnen. Gelukkig hebben Lore en ik doorgezet en hem na een uur roepen en tieren eindelijk terug buiten gekregen. Zo vriendelijk als we zijn, dachten we hem in de lift te zetten maar omdat hij dat niet zou overleven, hebben we dus maar gekozen voor de veilige optie: de trap! Filmpje volgt…
Mijn eerste post is aangekomen!!! Toen ik in mijn beste Spaans van mijn oren ging maken, kreeg ik mijn eerste kaartje in de handen gepropt! Dank je Kristine en Wim! Enkele dagen later zaten er nog enkele brieven in. Ik heb mij op mijn gat gezet in het postkantoor en heb mijn brieven met tranen in de ogen gelezen. Zoveel deugd dat het doet om een simpel briefje te krijgen. Gisteren ging ik zonder verwachtingen snel eens kijken en ja, een briefje van Astridje en een pakketje van PAPA EN LORE! Chocolaaaa, chocolaaaa, chocolaaaa! Goed gesmolten maar het gaat o zo smaken! Dank jullie wel, jullie zijn schatjes! Onderaan staat een nieuw adres. Daarop zouden gewone briefjes veel sneller moeten toekomen.

De laatste dagen zijn hier enorm wisselvallig geweest. Weet je, op sommige momenten komt dat besef dat je hier helemaal alleen aan de andere kant van de wereld zit. Dat voelt raar maar ik heb hier wel geleerd dat je mag gaan waar je wil, het nergens ‘perfect’ zal zijn. Bij zowat elke AFS-student, liggen de gevoelens de laatste tijd nogal overhoop. De ene dag ben je super gelukkig en kan je de wereld aan maar soms heb je van die dagen… Alles loopt verkeerd, alles doet je aan thuis denken en alles doet je verlangen om terug zo voor 1 dagje bij je familie te zijn. Gelukkig hebben we veel aan elkaar en trekken we er elkaar telkens weer door.
Ik heb wat problemen met de familie, maar dat is geen geheim. Zaterdag nadat ik Marlies en Sara had weggedaan, moesten we gaan eten bij Chichi. Mijn oma! Zij is niet zo leuk maar mijn opa is wel vriendelijk en betrekt me wel bij de gesprekken. Hij is zo’n typische opa die je dat schouderklopje geeft als je het nodig hebt! Na het familiefeestje, werd ik aan het kantoor van Jorge verwacht. We gingen samen op weekend. Maar het bleek geen officieel weekend van AFS te zijn. FEESTJE! Beetje pintjes, beetje muziek, beetje lachen en beetje ZALIG! Na een korte nacht (voor sommige zelf geen nacht), zijn we gaan zwemmen in een riviertje. Het was prachtig maar super vermoeiend! Toen ik dus terug thuis kwam, wou ik niets liever dan in mijn bed kruipen en SLAPEN! Maar tarara… Mijn zus was haar valies aan het maken en heel mijn kamer lag overhoop. Toen ik na een paar uur terugkwam, was alles leeg! Oke dat ze haar kleren inpakt maar papier, balpennen, dvd’s, … Komaan?! En er zijn nog zo van die kleine dingen waar ik me dood aan erger. Alleszins, ik heb mijn kamertje ondertussen mooi van mij gemaakt met het beetje spullen die ik had en vond in het huis en ik ben blij. Mijn zus is vanmorgen vertrokken. Ze heeft me geen dag gezegd en ik wist niet dat ze al weg was maar kom, niet teveel van aantrekken!

Ik heb nog zoveel te vertellen maar er wachten hier leukere dingen op mij! Mijn broertjes zijn aan het zagen om mee te gaan zwemmen dus ik ga jullie laten!

Wist je trouwens dat:

– Ik mijn eerste ongeval nu pas heb zien gebeuren! Een wonder dat dat niet eerder is gebeurd in dit chaotische verkeer…
– Er een groot communicatieprobleem heerst in mijn familie!
– Ik kampioen ben in het WII Fit – spel  en op alles de topscores haal… Bye bye mijn 3 kg!
– Er een knapperd werkt in de Subway dus ik vaak naar de Subway broodjes ga eten… Hallo mijn 3 kg!
– Als je verliest bij basket, je 50 sit-ups moet doen (en ik altijd verlies)… Hallo spierenmassa!
– Ik hier rondloop als een zombie! Het warm weer mot je enorm af.
– Mijn lichaam vol bulten staat. Niet van allergische reacties maar wel van muggenbeten!
– De Boliviaanse mentaliteit (plots beslissen, niets plannen en ineens afzeggen) mij niet ligt.
– Mijn broertjes leuk zijn maar absoluut GEEN oren hebben! Ofwel is mijn Spaans niet zo duidelijk.
– Ze bij een Jazzconcert voor het minste applaudisseren (zelf als de saxofonist zijn vinger beweegt)
– Niemand respect heeft voor mij maar dat ook absoluut niet erg is want ik de jongste ben en ik respect moet hebben voor heb.
Tot snel,

Jolien

& daar gaat maand 2!

Als je wil, kan je bellen!

Bel 070/660.071 (€ 0,30/min) en wacht op de welkomstboodschap.

Bel 00591 773 836 73.

Sluit af met een hekje (#)

 

HET GAAT VEEEEEEL TE SNEL! We zijn al twee maand in het mooie Bolivia en nog steeds wil ik niet terug naar huis!

Ik weet dat ik beloofd had vroeger te schrijven maar er is heel wat tussen gekomen! Dit zal dus allesbehalve een kort blogbericht worden… SORRY!

Vrijdagnamiddag kreeg ik telefoon van Marlies. Ze kon niet naar de Spaanse les komen want lag al de hele dag in de ziekenzaal en voelde zich absoluut niet goed. Marlies doet samen met Sara stage in een zorgcentrum van Prosalud. Een organisatie die verschillende ziekenhuizen heeft over heel Bolivia. Vrijdagavond rond 20u30 kreeg ik plots telefoon van Sara. Marlies was naar het ziekenhuis gevoerd voor een operatie aan haar blinde darm. Ik ben hier thuis direct vertrokken met een flair en een sudokuboekje in de hand. Marlies werd net naar de operatiezaal gereden in haar rolstoel en ergens wist ik dat ze enorm veel schrik had! Hoe kan het ook anders? Een vreemd land, geen ‘familie’ bij haar, een vreemde taal en een heel andere organisatie dan in België. Zo liep alles nogal ‘door elkaar’. Gebroken benen, reanimatie, operaties, … Een echt verschil in afdelingen zag je niet. Er was ook absoluut niet veel sprake van privacy. Je kon overal gewoon binnenkijken en kon alles horen. Eerlijk gezegd zorgde het wel allemaal wat voor stress. Rond 22u30 is Marlies geopereerd en samen met Sara heb ik op haar gewacht tot wanneer ze om 2u30 de kamer werd binnengebracht. Om toch even te vermelden, Marlies heeft een luxebehandeling gekregen aangezien ze stage loopt in één van de centra van Prosalud. Ze werd geopereerd door de directeur van het ziekenhuis (daar stond Alex op!) en kreeg ook een grote kamer voor haar alleen met tv. De operatie is goed verlopen en van het litteken zie je amper iets. Al zei Marlies dat ze niet moe was, twee minuten later lag ze toch goed te snurken. Om 3u ben ik naar huis gegaan en zaterdag rond 8u stond ik al terug in het ziekenhuis. Beetje bijpraten, filmpje kijken samen op het bed, m&m’s eten, … Het was een gezellig dagje! Het stukje apendix dat ze meekreeg, hebben we PeeWee gedoopt. Later gaan we hem vrijlaten in het meer! Rond 23u was ik thuis en zondag rond 10u ben ik teruggegaan. We hebben de hele tijd geen ene verpleegster gezien en toen ik vroeg wanneer ze eigenlijk naar huis mocht, ging het plots heel snel. De verpleegster kwam binnen en zei: “Je mag naar huis!” Marlies had nog maar net haar kleren aan of er stond al een pipo te wachten aan de deur met een rolstoel. Snel snel alles bij elkaar gepakt en hop, weg waren we. Toen we op de benedenverdieping kwamen beseften we dat we geen papieren hadden meegekregen, geen extra uitleg hadden gekregen en er ook geen laatste onderzoek geweest was. “Geen paniek, alles zal geregeld worden!” zei mevrouw aan het secretariaat. De baxter, die we hadden meegekregen naar huis, hebben we toch maar ginder gelaten. In de taxi naar huis kwamen ineens nog wat vragen op. “Moet ze nog medicatie nemen?”, “Hoe moet die wonde verzorgd worden?”, “Hoelang mag het niet nat worden?”, … Ohja, dinsdag moet ze terug op controle en dan zullen we daar staan met een enorme vragenlijst!! Terug thuis ben ik voor Marlies naar de supermarkt geweest. Yoghurt, beschuitjes en water! We hebben besloten de eetgewoonten van Bolivia niet te volgen aangezien dat gewoon een potje soep en gelatine is. Ondertussen is alles goed met haar. Ze heeft wat last maar het zo maar raar zijn om geen pijn te voelen na een operatie he?!

Het vertrek van mijn zus is uitgesteld. Er waren problemen met het visum waardoor ze donderdag niet kon vertrekken. We kunnen dus nog wat extra tijd met elkaar doorbrengen. Op school loopt alles goed. Heb, dankzij mijn buren, goede resultaten en heb ook enorm leuke vriendjes! Maar ik kreeg enkele dagen geleden weer verschrikkelijk nieuws te verwerken! Eind september is het de feestdag van Santa Cruz en ja ja, we moeten een dansje doen. Hoeveel feestdagen kan een land hebben?! Deze keer moet ik wel meedoen. Ik kan al niet wachten! Al moet ik zeggen dat het best nog grappig is. Het loopt zo een heel klein beetje in het honderd door die gringa (=buitenlander) maar geen paniek! Het zal ne schitterende dans worden. Woensdag hadden we trouwens ook labo. Dan moeten we in de namiddag naar school om 3u lang gewichtjes aan een baar te hangen en te zeggen wat er gebeurd. SPANNEND! Toen ik daarna op mijn broertjes aan het wachten was, merkte ik op dat er heel wat grote broers hun klein broertje komen halen. Ik moet dus vaker eens mijn kleine broertjes van school gaan halen! Maar buiten dat gaat het dus goed op school. In de les muziek moest ik noten op een balk schrijven en iedereen was o zo verwonderd dat ik dat niet kon. Je moet weten dat iedereen hier een tweede Susan Boyle of een tweede Andrea Bochelli is he! Woensdag 31 augustus was het ook de verjaardag van de school. Elk jaar wordt dat hier enorm gevierd. Eerst een mis van een paar uur met enorm mooie liedjes van het schoolkoor en erna gebeurde iets raar! Iedereen liep naar zijn klaslokaal, verkleedde zich in een thema en liep terug naar de speelplaats. Daar werden bommetjes gesmeten, vuurwerkjes afgeschoten en werd luide muziek gespeeld. Groot feest! We komen ook elke dag te laat op school!

Enkele dagen geleden heb ik op de straatkant ook een tweede oorbel laten schieten. Best wel grappig! Toen deed het geen pijn, nu wel een beetje aangezien het goed ontstoken is. We hebben ook een lijstje gemaakt: “How to be Belgian in Bolivia?” Een lijstje met 20 dingen op die we zeker moeten gedaan hebben dit jaar. Als ik één van de dagen dus terug in België sta, is er iets verkeerd gelopen! Ik amuseer me hier enorm met die andere Belgen! Samen gaan salsa dansen (en 100x onder u voeten krijgen omdat je het pasje niet doorhebt!), samen gaan lasagne eten in de Irish Pub, samen gaan bowlingen, … Jammer dat Roberto weg is. Hij is voor een jaartje naar Frankrijk en in juli gaan Lore en ik met de rugzak Frankrijk rond, op bezoek bij Roberto!

Vorig weekend ben ik samen met Marlies en Sara naar Samaipata geweest. Het zaligste weekend tot nu toe! Samaipata is een heel klein dorpje. Je kan het je voorstellen zoals in de vele films (en als je het u niet kan voorstellen, kijk dan naar de foto’s op facebook!). Na 3 uur rijden met een taxi waar 8 man inzat (incl. een typisch boliviaans vrouwtje die stonk!) en op wegen vol putten waar de asfalt soms gewoon stopte, kwamen we om 1u aan in Samaipata. Zo veel sterren had ik nog nooit gezien! Prachtig gewoon! We hebben ons buiten op een tafel gelegd en hebben nog een kwartiertje genoten van de super mooie hemel! Muggennetjes op, pyjama aan en goed geslapen! Zaterdag zijn we dan naar El Fuerte gegaan. Na een SCHITTEREND en super lekker ontbijt met pannenkoeken, vertrokken we met de taxi naar de Inca restjes, bovenop de berg. Uitgestapt en hopsakee, we konden de bergen in. Na een uurtje wandelen kwamen we aan op onze bestemming. Een grote ‘bunker’, de huisjes waar ze woonden, de grote kakput en een grote open vlakte (hun plaatselijke plaza!). Op die plaza hebben we onze koekjes opgegeten en wat jeugdherinneringen opgehaald. Parels van K3 blijkt een liedje te zijn dat echt in je hoofd blijft zitten! Na een paar uurtjes waren we rond en besloten we extra water en koekjes in te slaan voor onze 3 uur durende afdaling naar beneden. Vol goede moed vertrokken we maar het duurde niet lang voor we werden opgepikt en naar beneden werden gebracht. Ook eens leuk, zo vanachter in een truck! We zijn ons in de bed en breakfast terug gaan opfrissen en zijn naar het pleintje getrokken om iets te eten. Samen met de straathonden op het terrasje van de gekke koe een sandwich eten, gezellig toch?! Daarna wouden Marlies en Sara een weekendje voor volgende maand gaan vastleggen maar toen we de foto’s en plannen zagen, hebben we in snel al ons geld bij elkaar gelegd en in de hoop dat we genoeg hadden, onze zondag vastgelegd. Daarna zijn we gaan eten in de Club Latino. Met een glaasje wijn en een brownie met ijs een beetje bijpraten over koetjes en kalfjes, het was enorm plezant! Zondag werden we om 8u30 opgepikt door de truck. Na 2u pijn aan de poep (van vanachter in de bak te zitten), kwamen we aan bij de Refugio de Vulcanos. Via super kleine wegen naar boven en vandaar kon de afdaling te voet beginnen. Stapschoenen waren niet nodig volgens de organisator dus wij op ons slashkes die berg af. Sjans dat we zo goed zijn in ons evenwicht houden, niet Marlies? Onderweg: zweet, roddels, mooie natuur, afzien, bijna gevallen, beesten, … . Na een dik uurtje waren we beneden. Heel de tijd bleven we wachten achter onze watervallen! Beneden was er een grote open vlakte met 2 huisjes. Toen we de auto zagen staan, beseften we ook plots dat we straks die berg terug op moesten stappen. Lichte paniek! “Neutjes!” Een kleine waterval en grote bergaf later kwamen we eindelijk aan bij onze waterval! Kleren uit, bikini aan en zwemmen maar! Mijn kodak heeft ook een duikje genomen maar heeft het overleefd! Het ijskoude water gaf je een enorm zalig gevoel. We hebben ons laten opdrogen op de rotsen en hebben daar dan ook een kleine picknick gehouden.  Daarna een kleiner bosje door met: slangen, vallende bomen, lookbomen, grote bomen en huizen van beesten. Na een hele dag te stappen en te zwemmen, had ik niet meer echt zin om de berg nog terug op te stappen richting auto. We hebben de plaatselijke bevolking (lees: bewoners van 1 van de 2 huisjes) ingeschakeld, beetje geld gegeven en die hebben ons naar boven gevoerd. Marlies en Sara zijn de berg opgestapt met de gids en waren boven om een klein uurtje. Goed bezig, meisjes! Op weg naar huis worden we met onze rugzak gedropt in een dorpje (7 huisjes en een restaurantje) om van daaruit de micro te nemen richting Santa Cruz. Om 18u13 worden we de overvolle micro ingeduwd en 4 uur later komen we stikkapot bij Sara en Marlies thuis aan. Marlies en ik hebben nog snel iets gekookt en daarna ben ik naar huis gegaan. Op naar mijn volgende avontuur! Super hard bedankt Marlies en Sara om mij mee te pakken he!

Nog enkele details:

– Het voelt kei raar om na al die tijd nog eens Euro’s vast te hebben.. BRR!
– Ons Salteña-dialect gaat erop vooruit. Als de leerkracht Engels het niet afpakt..
– Waar blijft dat pakketje van papa? Mijn voorraden verminderen hier dat het niet normaal is!
–  Waar blijven al mijn brieven? Ik heb nog geen enkele brief ontvangen sinds ik hier aangekomen ben 😦
– Hier kijken we de hele les lang films zonder ook maar 1 boekje in te vullen.. HA HA SGI!
– Jongens zijn hier: stalkers (zo belde hij mij met 3 verschillende nummers, 10x op den dag!), charmeurs (je krijgt direct een vest aangeboden wanneer het te koud is!) en gewoon… NIET zoals in België!

Tot binnenkort voor hopelijk een korter blogbericht!

Jolien

Hola Belgica!

Ik heb mijzelf voorgenomen iets vaker (lees: elke week!) te schrijven zodat het kortere berichten zijn en dus heel wat aangenamer zal zijn om ze te lezen. Door de andere AFS’ers hun blog te lezen, heb ik zelf ondervonden hoe vermoeiend het is om zo’n lang blogbericht te lezen! Dus na dit laatste lang bericht, zal er regelmatig eentje bijkomen!

Op school gaat alles super goed! Vorige week heb ik ondervonden dat wanneer ik luister, de lessen ook effectief te begrijpen zijn. Alleen moet ik daarvoor opletten en mijn gedachten zitten vaak ergens anders. Onder de les schrijf ik vaak brieven of val ik wel eens in slaap. Maar een les seksuele voorlichting en ‘liefde’ is wel grappig. Dan komt een mevrouw vertellen hoe je verliefd moet worden en waar je je niet aan mag laten vangen in een relatie. Alsof je kan plannen op wie en wanneer je verliefd wordt! Het leeftijdsverschil is wel groot! Als we een film bekijken en er komt een kus of seks in, amaai ze! Begin maar te gillen en hou die handen maar voor u ogen..  Seks is hier nogal taboe. Gewoon een jongen op je kamer laten, is al uitgesloten. Als er een jongen komt, blijft die in de zetel zitten en daar mag je ermee praten. Of heel soms op je kamer met de deur open. Het zijn wel stuk voor stuk leuke mensen op school. Ik amuseer me en kom met iedereen goed overeen. School is leuk maar vakantie is gewoon leuker! Dinsdag na de ‘mis’ hebben we normaal LO maar vorige week liep iedereen plots naar binnen. Het was te koud om te sporten dus hebben we een film gekeken. Ik vraag me af of ze dat ook gaan doen als het te warm is om te sporten! De president, die het niet zo heeft begrepen op Santa Cruz, zou de school binnenkort laten beginnen om 6u15. Waar haalt hij het? Nog een uur vroeger opstaan! Ik loop er nu al bij zoals een zombie.  We hebben ook ICT maar dat wel enkel wanneer er elektriciteit is. Anders kunnen we er niet veel doen.. Voor de rest zijn de leerkrachten ook wel leuk. Juist die van wiskunde heeft me niet zo graag. Misschien omdat ik toevallig in haar lessen (die verschrikkelijk saai zijn!) in slaap val. Overtlaatst was ik met mijn vinger op de rug van mijn gebuur aan het tekenen en zij moest raden wat het was. Die van wiskunde dacht dat ik met een potlood aan het schrijven was en riep super luid dat ze het ging noteren in haar puntenboek want dat dat absoluut geen doen was! Sjans dat ik mij kan expliceren in het Spaans en gezegd heb dat het met mijn vinger was! Onze school heeft trouwens één van de beste koren (=een groep die klassieke liedjes zingt!) van de buurt. Ik vraag me af of ze mij en mijn prachtige zangstem niet zouden kunnen gebruiken? Midden augustus heeft de directrice ook wel gebeld. Ze zei dat ik niet meer afwezig mocht zijn of dat ze anders naar AFS ging bellen. Vanaf die dag gaat Jolien dus elke dag braaf naar school. Woehoew! Vorige vrijdag, 26 augustus, was er een Feria. Al weken zijn ze daarvoor aan het stressen en ik wist helemaal niet wat ik ervan moest verwachten. Iedereen op school moet in groepjes van 3 een heel project voorbereiden en voorstellen. Proefjes doen en aan leerkrachten van een ander vak of aan de directie voorstellen waarover hun onderzoek gaat. Ik had samen met Manuel en Luis wiskunde! Manuel had mijn tekst geschreven en die had ik thuis mooi vanbuiten geleerd. Ik verschoot mij dood toen ik op school aankwam. Overal stonden bankjes op de ‘speelplaats’ en daarop waren de projecten tentoongesteld. Toen de directrice (die bij ons kwam luisteren!) mij vragen begon te stellen, heb ik een beetje rond de pot gedraaid en tadaaaaaa: we hebben super goeie punten! Het was wel stressen. Zeker toen al die jongens ineens kwamen meeluisteren als het aan mij was om te spreken! Het was even doodgaan! Een knuffel en kus van de directrice namen de stress volledig weg en hopsakee, we konden weer verder! Vorige keer had ik mijn test van Filosofie meegedaan en had ik dankzij mijn buur een mooie score gehaald 😉 Dus dacht de prof: ‘Hey, vorige keer zo’n mooie punten? Doe deze ook maar mee!’ Hopla, bibi kon een test maken waarvoor ik niets had geleerd en totaal niet wist waarover het ging. Met dank aan mijn buur waren de meerkeuzevragen makkelijk in te vullen maar de laatste vraag was eigen mening. De stelling waarover u mening moest gaan, verstond ik niet. Dus schreef ik: Ik denk dat hij gelijk heeft want ik denk hetzelfde! Blijkt nu dat de stelling zei dat God niet bestond. En dan nog even als herinnering: mijn school is de katholiekste school van heel het land!! Ja, het is alleszins een mening he.. Klein detail: als we te laat komen op school moeten we 50x pompen. Zeker is dus dat ik met wat extra kilo’s naar huis kom. Vet of spieren? We zullen zien…

Hier thuis loopt het een beetje anders. Ik heb het een hele lieve familie maar ik voel me hier niet thuis. Ze vertrekken zonder iets te zeggen en komen ’s avondslaat thuis. Ik weet amper wat er gaande is en mis mijn Belgische familie toch wel! Sinds enkele weken heb ik ook een sleutel dus ik kan gaan en komen wanneer ik wil. Dat is wel gemakkelijk aangezien er amper iemand thuis is. Na mijn siësta (die trouwens 20u-21u jullie tijd is!) ga ik fitnessen, spreek ik af met vriendinnen, ga ik naar de Spaanse les, … . Ik zorg alleszins dat ik niet thuis blijf zitten! Met de taxi en micro geraak je overal. Het is wel niet altijd veilig om ’s avonds nog een taxi te nemen. De micro (kleine busjes) zijn super goedkoop. Voor €0.1 mag je overal naartoe waar je wil. Het is wel nog even zoeken om te weten welke waar passeert.

Mijn kamertje hier heb ik wat opgefleurd met foto’s, kaartjes en andere cadeau’tjes. Als je dus niet weet wat doen: briefjes schrijven! En steek er gerust een fotootje bij want ik heb hier geen printmachien (en als ik heel het jaar op dezelfde koppekes ga moeten zien.. AI AI!). Het postkantoor is hier wel grappig. Daar staan duizenden brievenbussen naast elkaar en iedereen heeft zijn nummer en zijn sleutel. Regelmatig gaat iemand van de familie de post daar afhalen. Ik heb trouwens gezien dat ik een briefje had maar had de sleutel niet bij. Met mijn pincet en speldje lukte niet dus ik zal vandaag eens moeten terugkeren naar het postkantoor.

Lore is vertrokken naar Turkije voor enkele dagen. Hopelijk komt ze veilig terug. Nooit gedacht dat ik het zou zeggen maar ik mis ze wel verschrikkelijk hard! En als mijn zus hier moeilijk doet dan denk ik: “Het heeft bij Lore 14 jaar geduurd vooraleer ik ermee om kon gaan dus geef het tijd…” Mijn zus hier is trouwens op dieet. Ze eet enkel ananas en tonijn. Het is hoe ge het bekijkt natuurlijk maar ik vind het toch maar een rare manier van dieeten. Mijn dieet hier lukt goed! Ik ben heel de tijd op dieet buiten de momenten dat we ijsjes gaan eten, muffins gaan halen of m&ms gekocht hebben. En om over de andere momenten maar te zwijgen he.

Na het verschrikkelijk nieuws van Pukkelpop, wou ik alles geven om een dagje terug in België te kunnen zijn. Het was geen prettig gevoel omdat ik zelf ook op die terreinen heb gestaan en er heel wat vrienden rondliepen waar ik nog niets van gehoord had. Toen ik de beelden op het internet bekeek, kreeg ik tranen in de ogen en kiekebish op mijn armen. Het moet verschrikkelijk geweest zijn! Iedereen blijkt wel oke te zijn dus daar ben ik blij om. En volgend jaar zal ik er terug bij zijn, zonder twijfel! Dat ik maar één dagje terug in België zou willen zijn, zegt genoeg he. Ik heb het hier goed naar mijn zin! Het eten is nog steeds verschrikkelijk en het is nog steeds dag en nacht zweten maar ik zou Santa Cruz nu al niet meer kunnen missen. Grotendeels ook door de super leuke dingen die ik hier doe met vrienden. Voor Anne Vera haar 18e verjaardag, hebben we een super groot doek gemaakt (midden op het pleintje waar sommige Bolivianen ons hebben zelf geholpen!)  en zijn we haar aan haar deur gaan verrassen met ballonnen en mini-vuurwerk! ’s Anderdaags zijn we met haar familie meegegaan naar hun ‘buitenverblijf’. Een super mooie quinta met alles erop en eraan. We hebben super lekker gegeten en een zalige tijd gehad in het zwembad. Dank je wel, Anne Vera! Het was één van mijn beste dagen tot nu toe!

We hebben ook heel toevallig twee andere Belgjes leren kennen. Marlies en Sara zijn hier tot eind september en ben blij dat we hen zijn tegengekomen. Vrijdag zijn we bij hen lekkere lasagne gaan maken (met extra veel groentjes!) en een ijsje gaan eten (de pot op tafel en aanvallen maar). Na een Britney Spearske te doen, zijn we met Roberto naar huis gegaan. Luide muziek, raam af, hand buiten en BOENKEN maar! De dag erna was Roberto zijn feestje. Jammer genoeg waren we Belgisch gekleed (lees: geen te korte rok, te hoge hakken en niet teveel make-up) dus mochten we niet binnen. Roberto heeft die buitenwipper omgekocht en we zijn 2 minuutjes binnen geweest. Sjans dat we het dak van ons stamcafé nog hadden om een cocktailtje op te drinken he.

Voor de rest nog enkele kleine puntjes:

– Shoppen is onmogelijk in Bolivia! Oh wat mis ik den H&M of ne Sacha!
– Ik ben hier verschrikkelijk hard aan het verdikken. Als dat maar goedkomt?!
– Puree met kaassmaak, rijst met kaassaus, … Waar blijft dat lekkere Boliviaanse eten?
– Mijn knuffelbeer heeft al afgezien. Als ik eens nood heb aan een knuffel, neem ik Jozef eens stevig vast. Als hij dat maar overleefd!
– Iedereen in school draagt CROCKS met witte kousen. Hoe fout kan het zijn?
– Muggen hier, muggen daar … Krabben maar!
– Hé kom naar Smurfenland, welkom allemaal. Hé kom naar Smurfenland, het land van pracht en praal. Met de grote smurf, de brilsmurf en de lolsmurf, de muzieksmurf en de smulsmurf en de vrolijke smurfin … De Smurfenfilm is de max! (Dank u Astrid!)
– Vraag een slaatje in het restaurant en wat krijg je? SLA!  Maar dan ook niets anders…

Zo, denk niet dat ik iets vergeten ben. En anders hoor je het volgende keer wel!

Tot heel snel voor een korter berichtje!

 

Al 1 maand voorbij!

Wat gaat het snel! Ik ben ondertussen al één maand in het prachtige Bolivia en heb jullie veel te vertellen!

De eerste weken was het moeilijk om steeds in het Spaans te luisteren, denken en praten maar dat lukt ondertussen ook al beter. Heb wel vaak eens een moment dat iedereen mij gerust moet laten en ik gewoon geen Spaans meer kan aanhoren. Maar de andere AFSers zeggen net hetzelfde dus ik vermoed dat dat normaal is! Ben blij dat ik hen heb. Het kan enorm deugd doen om eens bij te praten, om ervaringen en gevoelens te delen en om gewoon nog eens onder Belgen te zijn. Vorige week zijn we samen naar een cafeetje geweest op La Plaza. Samen ne Stella gaan drinken en een ijsje gaan eten. En we hebben toen ook afgesproken om elke eerste vrijdag van de maand een ‘kookavond’ te organiseren. De eerste kookavond was bij mij thuis en we hebben lekkere lasagne gemaakt. Al was de oven bijna ontploft en zijn we wel 10x kunnen herbeginnen aan onze witte saus, toch was het een geslaagde avond. Die avond zijn we nog doorgegaan naar het cinecenter. Op het dak van het cinecenter hebben we ons pintje leeggedronken en later hebben we ook nog een mooie Boliviaanse vlag ‘meegenomen?’! Het uitgaan hier is wel wennen. Ik moest hier om 12u30-1u thuis zijn en geloof mij, dat ben ik niet meer gewoon! Het is jaren geleden dat ik thuis een uur gekregen heb! Maar we hebben al plannen gemaakt voor de allerlaatste maand dat we hier zijn.. En dat zal wat worden!!

Twee weken geleden ben ik ook verhuisd. Alles werd door een firma ingepakt en het uitpakken deden onze meiden. Toch zei mama: “Zo vermoeiend he verhuizen…” Niets zijn ze hier gewoon! We wonen nu in een appartementje. Veel kleiner en minder mooi (lees: gezamelijk zwembad, gezamelijke fitnessruimte en gezamelijke sauna) maar we wonen dichterbij het centrum en ik mag hier al eens buiten. Mij hoor je dus zeker niet klagen! We wonen hier vlakbij het cinecenter (grote cinema waar het dinsdag 2 ijsjes zijn voor de prijs van 1 dus ook al bestel je 1 ijsje, je krijgt er sowieso 2!) en ook dichtbij school. We moeten 2 minuten stappen en zijn er al. Langer slapen dus! Op school gaat alles goed. Heb de jongens uit de andere klas leren kennen en ik moet zeggen: ze zijn klein en jonger maar ze zijn aanwezig! Op een feestje bij één van hen thuis hebben ze mij ook een bijnaam gegeven. Maar die hou ik voor mijzelf. De lessen zijn wel verschrikkelijk saai. Ik hou mij bezig met: de flair te lezen, sudoku’s te maken of brieven te schrijven naar België. Ben ook al een paar keer in slaap gevallen in de les.. Zo gaat een uur en een half les wel sneller voorbij! Vandaag heb ik mijn presentatie van bio moeten geven. Als ik dat deed, moet ik een heel jaar geen examens doen. Keuze was snel gemaakt dus. Mijn onderwerp: de zwangerschap! Het is redelijk goed gegaan maar was wel wat nerveus! Ik was blij als het gedaan was. Maandag 25 juli was het ook friendshipsday. Dat wordt hier echt neig gevierd. Ik heb een kettinkje gekregen van Suely en heb ook een paar kaartjes gekregen. Vrijdag 4 augustus was het de nationale feestdag en ook dat wordt hier enorm hard gevierd. Heel de stad wordt versierd met vlaggen, slingers, … (en de stad is zo’n 2x Duitsland!) En ook op school vieren we mee. Alles werd versierd en iedereen moest een typische dans doen. Eerst dacht ik mee te doen maar gho, toen ik die pakjes zag ben ik toch blij dat ik niet toegezegd had hoor! Ik moet wel eerlijk zijn (sorry mama en papa), ik ben hier niet zo’n schitterende student. Ik ga meer niet naar school dan wel en bekijk ook nooit mijn lessen. Met dank aan buurman Ricardo heb ik wel 38/42 gehaald op mijn eerste examen. Echt studeren zit er niet zo in.. Mijn vakantiegevoel is daarvoor iets te groot.

In de familie is het wel wat wennen. Mijn zus is nogal verwend en is het gewoon van haar goesting te krijgen. Zij wil een douche nemen? Maak maar da je uit de badkamer bent want anders is ze boos. Daarbij komt nog eens dat ze zo vals zingt als een kat en de hele dag door loopt te zingen, dat ze heel de tijd op dieet is en enkel fruit eet tot wanneer de mama het huis uit is en ze zich volpropt met koekjes, dat we heel het centrum moeten doorkruisen richting de kapper om dan uiteindelijk gewoon haar snor te epileren en dat ze nog eens mijn tandpasta gebruikt! Ik heb enkele moeilijke dagen gehad. Ik voelde mij de indringer en wist niet hoe ik me moest gedragen of hoe ik moest reageren op sommige dingen. Maar nu ben ik weer helemaal mijzelf. Binnen een maand vertrekt mijn zus voor een jaartje naar Italië en hopelijk gaat alles dan beter.

Het eten hier went maar niet. Elke dag die rijst op je bord zien liggen, begint ferm tegen te steken! Wanneer ze hier niet thuis zijn ga ik naar de supermarkt, koop ik oreo’s en m&m’s en verstop ik die in mijn kast op mijn kamer. Voor in noodgevallen! Alleen zit ik momenteel door mijn voorraad. Cote d’orchocolade, zuurtjes, oreo’s én m&ms zijn allemaal op! (Gelukkig is er een pakketje onderweg?) Buiten de rijst, krijgen we hier amper groenten voorgeschoteld. Gisteren heb ik koeienhart met rijst gegeten EN 1 tomaat voor 7 personen. Ik mis die bloemkool in witte saus! En ze eten hier echt alles he: koeienhart, koeienmaag en koeientong. Benieuwd wat ik morgen op mijn bord krijg… Kan al niet wachten! Het aanpassen van eten zorgt ook wel voor enkele darmklachten. Al heb ik daar niet lang last van gehad aangezien hier op elke hoek van de straat een apotheker is. Een apotheker met drive in (zoals MC Donalds) en met levering aan huis (zoals met brommertjes van Pizzahut)!

Heb hier enkele weken geleden ook mijn eerste taxi genomen.. Alleen! Was best spannend aangezien ik totaal niet wist of die juist aan het rijden was of hij mij ging kidnappen en mijn geld ging pikken. Hij is dus toch juist gereden en sindsdien neem ik regelmatig de taxi. Ik ben wel een bleekscheet en dat vergelijken die Bolivianen met RIJK! Bij alles proberen ze meer van mij los te krijgen dan het normaal is. Zo vraagt de taxichauffeur meer aan mij als aan mijn zus of vraagt de madam van de telefooncel ineens 11 bolivianos meer! Sjans dak da int snotje had! Precies of het geld groeit op mijne rug… Het alarm van de auto’s hier is trouwens op elkaar afgestemd. Wanneer ik ’s avonds in mijn bed lig, speelt er zich buiten precies een of ander liedje af.

Twee straten verder is het stadion van Santa Cruz. Als hier één of andere voetbalmatch is, staat alles hier op zijn kop. Binnenkort ga ik wel eens een match gaan zien! Samen met een vriend ga ik elke week 3x spinning volgen in de fitness en vanaf volgende week begin ik ook te volleyballen. Eerst was ik daarover aan het twijfelen aangezien ik totaal niets over volleybal weet. Maar wanneer de leerkracht mij de beste twee meisjes toonde, … . Het niveau van sport ligt hier absoluut niet hoog! Niet in volleybal, niet in basket, … Wel bij spinning want das echt puur afzien!

Zondag ben ik ook naar de mis geweest. Mensen hier zitten echt nog op hun knieën te bidden. En wanneer je zo een uur moet zitten, AMAAI! Het waren wel leuke liedjes die werden afgespeeld! Op het einde was ik eentje aan het meeneuriën en pas na de helft viel mijn frank dat dat juist hetzelfde deuntje was als: lief klein konijntje had een vliegje op zijn neus, … .

De supermarkt hier is .. GOEDKOOP! Voor €7 had ik vorige keer: shampoo, tandpasta, brood, melk, m&m’s en oreo’s.

En over supermarkt gesproken, ik denk dat ik mijn nieuwe voorraad maar is zal inslaan. Briefjes zijn altijd welkom op:

Jolien Destrycker

Casilla Postal 2779

Santa Cruz 

Bolivia 

Proficiat Maps met je rijbewijs

& voor alle zwetende studenten: SUCCES MET DE HEREXAMENS!

Eerste schooldag!

De eerste dagen op mijn nieuwe school! Spannend! 

Dinsdag 19 juli 2011 ben ik voor het eerst naar school gegaan. Echt zenuwachtig was ik niet aangezien ik nog half sliep. Om 6u30 opgestaan, gedoucht, gegeten en vertrokken met de taxi richting school. Het viel heel goed mee! Wanneer ik toekwam op school, kwamen alle mensen van mijn klas direct naar mij om zichzelf voor te stellen. Het was wel moeilijk om al die namen te onthouden en om de gesprekken te volgen maar het zijn stuk voor stuk leuke mensen! Wanneer we thuiskomen van school, staat het eten hier klaar. We hebben ‘slaafjes’! Iemand die de was doet, iemand die de tuin doet, iemand die eten maakt en iemand die kuist. Dus mama en papa, hou u vast want wanneer ik thuis kom: verwacht ik eten wanneer ik het vraag (soep, hoofdschotel én dessert!), verwacht ik ook dat mijn kamer opgeruimd word en verwacht ik dat alles achter mijn gat opgekuist word! Mopje he! Ik mis mijn rommelkot wel een beetje! Maar mijn bokes met choco mis ik het meest! 

Na het eten houden ze hier een siesta. Voor mij de kans om op Facebook te komen! Meestal zo rond 20u – 21u jullie tijd. Als iedereen wakker is, rijden we meestal uren rond zonder iets zinnig te doen. Zus afzetten aan vioolles, 2e gsm kopen zodat ik voor de belgjes ook bereikbaar blijf, broertjes oppikken van school (wij hebben school van 7u30 tot 13u, zij van 13u30 tot 16u), … . Als avondeten eten we de restjes van ’s middags of gaan we iets eten aangezien er dan geen werkvolk meer is!

Ah en dan nog iets: 6 augustus is er een of ander feest en moeten we dansen. We zijn op school dus druk aan het oefenen! Zoek zeker is op youtube: Saya! (En gelieve niet te lachen!!)

 Vandaag, woensdag 20 juli 2011 was school al iets interessanter! Informatica, fysica, wiskunde en filosofie. Heb ze hier leren oxo en bingo spelen dus we komen de lessen wel door! Straks mijn uniform kopen en erna sushi gaan eten!

Nog een belangrijke mededeling:

GELUKKIGE VERJAARDAG, METER! x

Aangekomen in het prachtige Bolivia!

Mijn laatste week in België was best wel een zware week! Vooral de laatste dagen verliepen erg hectisch.

Zaterdag 9 juli 2011 was mijn afscheidsdrink in het jeugdhuis van Gooik. Het was leuk om iedereen nog een laatste keer te zien en hoewel ik gezegd had niet te wenen, bleven de tranen toch niet weg. De vele lieve kaartjes en handige cadeau’s maar vooral de aanwezigheid van familie, vrienden en buren deed me enorm plezier!

Dinsdag 12 juli 2011 was het eindelijk zo ver! Bij de buren de valies gaan wegen en hopen dat ik onder mijn 20 kilo bleef (wat zeker NIET het geval was!), meter en peter nog een laatste bezoekje brengen met een stukje taart, … . En om 14u vertrokken we richting luchthaven! Het was allesbehalve plezant. Het gevoel dat dan door je heen gaat … VERSCHRIKKELIJK! Ik voelde me slecht en wou plots niet meer vertrekken. Maar wanneer ik de andere studenten op de luchthaven zag, bleek het niet alleen ik te zijn die aan het twijfelen was! Iedereen stelde zich dezelfde vragen: “Waar ben ik aan begonnen?” of “Hoe zot kunt ge zijn?!”. Het afscheid was voor iedereen enorm zwaar maar eens we op het vliegtuig zaten richting Madrid, was dat alles plots vergeten! Het was een lange en vermoeiende vlucht. In België vertrokken om 20u en in Bolivia aangekomen om 23u (jullie tijd!). Eerst verbleven we enkele dagen in een hotel in La Paz om het land en elkaar beter te leren kennen. Omdat La Paz zo hoog ligt, werden heel wat studenten ziek. Van de hoogte had ik geen last, maar ik ben wel verkouden door de airco op het vliegtuig en door de vermoeidheid.

Vrijdag 15 juli 2011 hebben we afscheid genomen van elkaar en vertrokken we elk richting ons eigen gastgezin. Op het vliegtuig richting Santa Cruz was iedereen (we zijn met 7 in Santa Cruz) super zenuwachtig! Nadat we geland waren, moesten we nog op zoek naar onze bagage. De families stonden te wuiven en daar werden wij alleen maar zenuwachtiger van. Maar dat was voor niets nodig! Iedereen in mijn familie: broers, zus, mami en papi, zijn schatjes! Ze zijn super lief en zorgen goed voor me. Mijn zus heeft me de eerste avond direct meegenomen naar mijn eerste fiesta en ik moet zeggen: ze kunnen er hier wat van! De meisjes zijn wel helemaal anders dan in België.. Rokjes tot onder hun gat, super hoge hakken en veel (te veel!) make up en ja, de jongens zijn macho’s! Ik was er nog geen twee minuten of er kwam al iemand naar mij. Maar lang heeft het niet geduurd. Wanneer ik zei: “No hablo espanol (ik praat geen spaans)”, zei hij: “Adios!” Er is dus nog wel wat werk aan de winkel!

Vandaag zijn we naar het centrum geweest. Ik moest een boekentas hebben aangezien ik maandag naar school moet! School begint hier om 7u30 en eindigt om 13u. Geschiedenis, chemie, fysica, aardrijkskunde, … EIKES! We zijn dan ook een ijsje gaan eten en hebben ook dvd’s gekocht. Hier staan ze gewoon met hun auto langs de kant van de straat en kan je dvd’s kopen voor €1! En over straat gesproken, verkeersregels kennen ze hier niet! Het enige waar ze hun min of meer aan houden is het rode licht. Al moet ik zeggen dat ze daar ook vaak doorrijden!

Het eten hier is super slecht! Mijn nieuwe vriendinnen hadden een paar typische zaken mee om mij welkom te heten. Stoempen dat ik gedaan heb! Verschrikkelijk slecht maar uit beleefdheid heb ik alles mooi opgegeten! Ik was blij toen mami voorstelde om naar de supermarkt te gaan en zei dat ik mocht kiezen. En jaaaaa, in het winkelmandje: choco, normaal brood, cornflakes en appels! Daarmee kan ik wel even verder!

Ik ga hier nu wel afsluiten! Het is 2u ’s nachts en morgen moet ik om 8u op om naar de mis te gaan. Amen!

Tot snel! x